Reisverslag 5 Nieuw-Zeeland

Reisverslag 5 reis Nieuw-Zeeland.              TOTALE REISDUUR: 07-04 t/m 19-05-2017

Periode:  van 17-04-2017 t/m 23-04-2017.
Personen:          “Oudjes”:  Joop en Isabelle
                          “Aussies”:  René en Masha

Dag 29: Van Dunedin via Moeraki Bou;ders en Oamaru naar Lake Tekapo.   
                                                                                                             Ma. 08-05-2017             (totaal  336 km).
Na een wat minder koude nacht (in vergelijking met voorgaande nachten) waren we er weer op tijd uit. Kijkend uit de beslagen ramen (na deze eerst wat schoongeveegd te hebben) bleek dat we op het parkeerterrein van een renbaan te staan. Op zich niet verkeerd en lekker rustig.
Gauw de tafel gedekt en heerlijk rustig ontbeten met een zacht zoemend kacheltje op de achtergrond. Hierna alles opgeruimd en klaar om te vertrekken…………niet voordat we eerst onze afvalwater hadden geloosd en schoon water in de opslagtank hadden gepompt. Gezien feit dat we vandaag een lange rit voor de boeg hadden wilden we op tijd vertrekken wat lukte want rond 09.15 uur vertrokken we.  Wederom werden we verrast met het mooie weer (als was het nog vroeg maar dat bleek later op de dag wel. Nog wel fris maar met een zon).
We hadden gekozen niet weer door Dunedin te gaan rijden maar via de buitenom richting Oamaru te rijden. Uiteindelijk belanden we op de SH-1 die ons leidde langs de kust. En wederom genoten we van de verschillende soorten landschappen welke we voorgeschoteld kregen (om naar te spreken van diverse hellingen en dalen). In het binnenland de mooie bergglooiingen en toppen en bij de kust van het mooie uitzicht over de South Pacific-ocean en zijn mooie kusten.
Na Palmerstone reden we helemaal langs de kust alwaar we bij Moeraki de beroemde Moeraki-boulders hebben bewonderd. Deze “attractie” was vrij toegankelijk en daar het redelijk vroeg was nog niet zo druk. Maar helaas kwamen we wederom onze plaag tegen: de Aziaten die er met z’n allen wederom diverse fotosessies van hunzelf maakten waarbij ze inbeelden of het topmodellen waren (waar wij dan wel een ander beeld bij hebben). Gelukkig waren de boulders niet op 1 plek te bezien en konden wij nog enkele mooie beelden zelf vastleggen. Wat werkelijk een mooie uitkomst was dat men bovenop het strand o.a. een shopwinkel had waar vele souvenirs werden verkocht die we nog niet eerder hadden gezien. Dus……………je raadt het wel  we vertrokken met de beurs leeg en volgeladen met souvenirs (figuurlijk dan!!!).
Gauw weer ingestapt (het werd steeds drukker) en op weg naar Oamaru waar we mogelijk alsnog de blauwe e/of geeloog-pinguïns zouden kunnen zien. In ieder geval was daar een kolonie zeeleeuwen aanwezig dus dat was sowieso al de moeite waard. Daar aangekomen gauw de camper uit en naar het uitzichtpunt gelopen om ze te spotten. De zeeleeuwen hadden we zo gespot (badend in de ochtendzon op het strand) maar helaas de soorten pinguïns niet. Na uitgebreid de zeeleeuw die in het water lag te dobberen te hebben gespot (en op de foto te hebben vastgelegd) besloten we om nog even over het strand te gaan wandelen en daar de “blauwe schelpen” te zoeken die elders in het land in de winkels werden verkocht. Hier lagen ze dus als het ware voor het oprapen (uiteraard niet zo schoon en blinkend als in de winkel) maar we hadden al gauw diverse mooie schelpen gevonden.
Bij de camper teruggekomen besloten we om daar te gaan eten en daarna de rit naar het binnenland te maken. Na van een heerlijke maaltijd te hebben genoten werd de camper gedraaid en gas geven voor de trip. Via de weg 83 werden we naar Omarama geleidt (plaatsjes als Kurow/Aviemore/Otematara doorkruisend) over een schoon landschap met heuvels en dalen (hadden we nog niet eerder meegemaakt). We konden lekker doorrijden dus het vlotte redelijk. Na Omarama sloegen we richting Twizel (onder degene die de films Lord of the Rings hebben gezien: diverse opnamen zijn hier opgenomen). Je kon merken dat we meer en meer de bergen in gingen want de toppen van de bergen leken steeds hoger te worden. Plotseling splitste deze weg zich in 2-en; door onze Tom (navigatie) werden naar rechts verwezen. Na een redelijke scherpe te bocht stonden we opeens voor een groot meer  (lake Pukaki welke is ontstaan tijdens de laatste ijstijdperk van Nieuw-Zeeland waarin dit meer is “uitgegraven”). We vervolgden onze weg rechts langs het meer omhoog en verbaasden ons over al het moois wat we voorgeschoteld kregen.  De op sommige punten nog laag hangende mist (optrekkend vocht van het water) maakte het soms allemaal grauw en grijs maar na een bochtje reden we weer volop in de schitterende zonnestralen en was de mist volledig weg. Hier kun je dus daadwerkelijk spreken van weersomstandigheden die kunnen wijzigen na iedere bocht. Maar wat was dit allemaal mooi en tel daarbij de laaghangende zon die op de berghellingen/bergtoppen aan de overkant scheen ………………………… mooiere plaatjes met ondergaande zon en volop gekleurde lucht kon je niet krijgen---------------à de camera’s klikten weer volop. Maar we moesten wel gauw verder daar we voor 17.00 op de camping wilden zijn (net voor donker want om 18.00 uur was het donker). Dus nog even gas geven en verlieten we Lake Pukaki om even de binnenlanden in te rijden en na enkele bochten wederom een volgende meer te zien die heerlijk lag te baden in de late avondzon: Lake Tepako. Gauw doorgereden en net voor 17.00 uur hadden we de plaats van bestemming bereikt. Na ingecheckt te hebben reden we naar ons toegewezen plaatsje toe om daarna de camper zsm aan de electriciteits-toevoer te zetten (had dit even nodig na een paar dagen “droog” te hebben gestaan). Ook hadden we douches/wasmogelijkheden etc. tot de beschikking dus voor ons lekker luxe. Ons plaatsje was ook schitterend: we keken uit op een kleine inham van het meer---------------à dus mogelijk zullen hier nog diverse foto’s genomen worden. Maar dat zien we morgen wel weer. Gauw de maaltijd bereidt (uiteraard door onze kok René) en dit tot ons genomen in een lekkere warme camper (temperaturen konden hier ook wel eens dalen tot aan vriespunt).

Dag 30: Mount Cook + diverse walks .  Di. 09-05-2017.                   (totaal 225 km).
Afgelopen nacht was het niet zo koud als voorheen want uiteraard door ons allen van harte werd toegejuicht: immers het was dan minder koud in de camper. Na te hebben gegeten maakten we ons klaar voor een 2-tal walks vandaag:  De Tasmanwalk (duur rond 30 minuten) alsmede in de middag de Hoonter Valley-walk (duur 3 uur). Deze walks lagen allemaal rond de zeer bekende berg in Nieuw-Zeeland namelijk de Mount Cook (hoogte berg 3795 m.) met daarom diverse andere kleinere toppen waarin diverse gletsjers zijn ontstaan. Door één van die gletjer (Hooker gletsjer) zou de walk gaan die eindigde op een punt waar je dan een schitterend uitzicht op de Mount Cook (volledig).
Alvorens de walks te kunnen lopen moesten we eerst een aardig eindje rijden waaronder langs Lake Pukaki welke nog in vlagen van optrekkend vocht lag te doezelen. De ochtendzon kwam er af en toe door en dat maakte het beeld wederom kompleet. We waren wel benieuwd hoe het weer die dag zich zou gaan ontwikkelen echter voorlopig miezerde het nog. Na een tocht van ruim 1,5 uur kwamen we bij het plaatsje Mount Cook Village waar we eerst nog informeerden of de weersomstandigheden in orde waren. Dit was zo dus we konden beginnen met de “opwarm-walk” genaamd Tasmanwalk. Deze walk was redelijk makkelijk te doen (wel veel trappen onderweg nog) maar het gebied waardoor deze walk liep was zeer mooi. Beide kanten begrensd met hoge bergwanden waar je nog duidelijk de sporen van gletsjertijd kon zien (kaal en niet begroeid). Deze walk was voor ons een makkelijke walk en kwamen na een half uur weer bij de camper terug. Eerst even geluncht alvorens we met de serieuze walk van 3 uur begon (Hooker Valley-walk). Ook deze walk was goed te doen en paden waren goed aangeduid. En zo waar…………… het weer was ook weer opgeknapt. Volledig droog met af en toe een zonnetje erdoor. Ook hier aan beide kanten hoge bergwanden die her en der nog de sporen van de laatste gletsjerperiode (vanaf Mount Cook en andere omliggende bergtoppen) vertoonden.
Maar we liepen soms ook door begroeide stukken (weliswaar laagplanten) wat op zich een welkome afwisseling. In totaal 3 loopbruggen (zogenaamde spanbruggen) over het water zijn we ook nog tegengekomen. Aan het eind van de heenreis hadden we inderdaad een magnifiek uitzicht en view op Mount Cook die af en toe nog volledig in mistvlagen of optrekkende verdampingen soms helemaal verdween. Maar af en toe waaide de wind deze vlagen weg en dan schitterde de top van deze Mount Cook volledig in de zon met zijn eeuwig bedekte sneeuw- en ijslaag. Op dat moment hoorde je dan ook de vele camera’s klikken.
Wat wel weer jammer was dat je ook hier weer de plaag Aziaten tegenkwam en zij deden nog steeds het zelfde: zoveel foto’s maken van zichzelf zonder daarbij rekening te houden met derden. Dit werd overigens ook door andere mensen niet in dank afgenomen. Na genoeg foto’s te hebben gemaakt aanvaarden we de terugreis van deze walk. Deze verliep een stuk vlotter (of leek dat maar zo?).
In ieder geval waren we binnen 3 uur terug dus dat was best goed.
Gauw de camper ingestapt en weggereden terug naar Lake Tekapo. Deze rit werd nog wel spannend daar de dieseltank aardig leeg begon te raken en we kwamen geen pomp onderweg tegen (behalve dan in Lake Tekapo). Vooral het einde van de rit was spannend (of we het haalden) maar met een opgelucht gevoel kwamen we bij de pomp aan om de benodigde brandstof in te slaan. Dat de tank bijna volledig leeg was bleek al gauw; er ging uiteindelijk 70 liter in wat ook het maximum was.
met andere woorden: we zijn door het oog van de naald gekropen.
Gauw onze campingsite weer opgezocht om, na een kop soep met noedels te hebben genuttigd, dan z.s.m. te gaan douchen. Daarna het eten klaar gemaakt en dit lekker in de camper opgegeten.
Die avond werd het niet erg laat in camper Kroes want voor elf uur ’s-avonds lagen we in bed en genoten van een heerlijke nachtrust.

Dag 31:  van Lake Tepako naar Kaikoura.     Wo. 10-05-2017.                      (totaal:  462 km).
Na de goede nachtrust keken we vanuit de camper vrij uit over een inham van het grote meer Lake Tekapo. Heel flauwtjes kwam de zon er door (was bewolkt) maar al gauw was dit meer en konden we snel een paar mooie foto’s wederom genomen worden (mits we niet in de weg werden gezeten door de vele Aziaten aldaar die ook daar hadden overnacht). Na gewassen te hebben gauw in de camper ontbeten met een heel mooi uitzicht over eerder genoemd meer.
Rond 09.15 waren we gereed om te vertrekken maar eerst nog even de bekende waterlozing/waterbijvulling afwikkelen. Dit gedaan te hebben stapten we in voor vertrek. Eerst zouden we nog langs de beroemde “Church of the good shepherd-kapel” gaan (die net buiten het dorp stond). Camper geparkeerd en erheen gelopen. Kapel stond bovenop een verhoogd rotspunt wat je dan ook een schitterend uitzicht over het meer gaf. In de kapel kon je even zitten en kiikend door het grote raam (wat een panorama-beelduitzicht over het meer en de daarachter liggende bergen gaf) kon je in stilte de mensen herdenken die je dierbaar waarden en niet meer aanwezig zijn. Het kapeltje op zich was wel klein maar het trok toch vele mensen (helaas ook weer veel Aziaten die dit aan alle kanten wilden fotograferen en zelfs ook binnen……………maar dit werd niet toegestaan en ze werden dringend geadviseerd om buiten de foto’s te nemen) aan en het was er knap druk.
Even een korte geschiedenis van dit kapelletje:  Kapelletje werd destijds in opdracht van de hertog van Gloucester in 1935. De kerk/chapel is opgetrokken uit natuursteen en eikenhout .
Naast de kerk staat een bronzen beeld van een herdershond als eerbetoon aan de belangrijke rol die deze dieren speelden in de ontwikkeling van de veehouderij in de bergen. Dit beeld is geplaatst in in 1968.
Daarna nog gauw een souvenirwinkel bezocht om daarna onze weg richting Kaikoura te gaan vervolgen. Dit was een lange rit echter we zagen wel hoever we kwamen.
Via de 79 reden we langs plaatsjes als Burkes Pass/Kimbell en Fairlie (leuke kleine dorpjes die in de dalen van berghellingen lagen) om bij Geraldine de “72” op te draaien richting Christchurch. Na enige tijd op deze weg gereden te hebben werden de berghellingen stukker minder en al gauw hadden we het idee dat we in een soort Nederland reden: vlak landschap met groene weiden waarop echter wel veel meer vee stond te grazan. Raar idee om dit hier in Nieuw-Zeeland te moeten constateren.  De weg leidde ons via vele plaatsjes (o.a. Arundel/Mayfield/Mount Somers/Mount Hut/Darfield/Sheffield/Rangiora ) tot aan Amerberly waar we de zee weer zagen (South Pacific). Uiteraard onderweg ergens gestopt om wat te lunchen waar verder goed doorgereden. Het weer was heerlijk: iets wat bewolkt met af en toe een zonnetje erbij. Ideaal rijweer.
Bij Waipara wilden we de SH-1 vervolgen (langs de kust naar Kaikoura) echter deze weg was nog steeds afgesloten (door waarschuwingsborden aangeven) voor reparatie-werkzaamheden n.a.v. de aardbeving van vorig jaar in omgeving van Christchurch. Dus gevolgen van deze aardbeving waren dus nog steeds zichtbaar.
Via bewegwijzering werden we nu omgeleid via SH-7 die meer door het binnenland ging. Nou dat hebben we geweten…………………
Tot aan Culverton viel het nogal mee; wel wat meer golvende wegen maar niet erger. Na Culverton echter doken we als het ware weer de bergen in en ja hoor………………..het bekende bochtenwerk alsmede sterke hellingen en afdalingen werden weer een standaardbeeld voor ons. Inmiddels liep het rond half vier dus we besloten de rit door te zetten om zo dicht mogelijk bij Kaikoura te eindigen (uiteindelijk moesten we toch weer richting zee buigen dus uit de bergen). Vanaf het plaatsje Waiau werd het echt opletten geblazen. Bochten van minder dan 25 km/uur werden er meer en meer maar ook de stijgingen waren soms toch wel heel groot (camper had er soms veel moeite mee). Qua afstand schoten we niet meer zo hard op met als gevolg dat we rond 17.00 uur alsnog volledig in de bergritten zaten. Op zich ging dit nog wel echter het werd alras schemeriger en donker.
Tot overmaat van ramp kwam de mist nog opzetten (bovenop de bergen) met als gevolgd dat het zicht nu wel zeer beperkt werd (mist en donker) en Joop (bestuurder van de camper) alle aandacht voor de weg nodig had en dat het naast en achter hem zeer stil werd in de camper. Uiteindelijk bereikten we rond 18.00 uur Kaikoura (in donker) en moesten we nog iets doorrijden om op plaats van bestemming te komen (overnachtingsplaatsje net achter Kaikoura maar wel aan de zee). Uiteindelijk rond 18.30 uur parkeerden we de camper achteruit (zicht op zee) op onze overnachtingsplaatsje en hadden we het gehaald. De stemming in de camper werd gelijk vrolijk en druk want alle spanning was eraf.
Onze kok maakte gauw iets lekkers klaar om daarna gezellig in de camper te gaan eten met het ruizen van de zee op de achtergrond (naar buiten kijken had geen zin………………was toch donker). Na het eten nog even lekker nagezeten en besproken wat we die dag erop zouden doen. In ieder geval in Kaikoura boodschappen doen en bekijken welke mogelijkheden er waren om een walvis-dolfijnentour te gaan doen. Maar dat zagen we morgen wel.
Eerst genieten van een welverdiende nachtrust waarbij overigens opviel dat de temperatuur (ondanks dat we pal aan zee stonden) heel erg mee viel. Zo rond de 10 graden. Dus een zeer koude nacht zou het niet worden. Bedjes klaargemaakt en daarna werden de oogluikjes gauw dichtgedaan-----------à Tot morgen.

Dag 32: Kaikoura o.a. wale-watching.   Do. 11-05-2017                           (totaal 55 km).
we werden wakker en het regende een klein beetje. Naar buiten kijkend was de lucht grijs en grauw dus dat wat minder. Hierdoor zouden we ook geen eventuele dolfijnen vanuit de camper zien langs gaan. Dat was wel  jammer ………..maar het zij.
Na te hebben ontbeten pakten we de spullen in om vandaag Kaikoura te gaan verkennen. Eerst zo gauw mogelijk naar de visitorcentre voor verkrijgen van de informatie over mogelijkheden tot wale-watching en andere dingen. In het visitorcentre vernamen we dat die middag nog mogelijkheden tot wale-watching te doen was wat de “oudjes” dan ook graag wilden doen. De “aussies” besloten om dit niet te doen. Dus gauw de boeking in orde gemaakt om dit vandaag nog te kunnen doen. De “aussies” gingen die middag zelf iets anders ondernemen in Kaikoura.
Rond 12.00 moesten we ons melden bij het vertrekpunt van die tour en na een half uurtje wachten werd de veiligheidsbriefing gedaan. Dit aangehoord te hebben moesten we instappen in een bus die ons dan naar de boot zou brengen. Na een kort ritje met deze bus belanden we aan in de haven bij de boot:  bleek een grote catamaran te zien (overdekt en wel). In deze catamaran was er een binnendek waarin comfortabele stoelen zaten. Na uit de haven te zijn gevaren gaf de kapitein gas en vlogen we over het water. Daar de zee redelijk rumoerig was stampten en hobbelden we over de golven op naar open zee. Isabel had al de nodige voorzorgmaatregelen genomen en een reisspil ingenomen. Ondertussen dat we varen wordt ons door de crew de nodige informatie over de walvissen (diverse soorten) verteld. Achtergrondinformatie die zeer nuttig en interessant was. Na een half uurtje varen waren we op volle zee en begon het zoeken (via gps en een microfoon in het water) naar walvissen. Dit duurde geruime tijd alvorens er een signaal werd ontvangen van mogelijk een walvis in de buurt. Vol gas die kant op en na 10 minuten werd de boot stilgelegd om af te wachten wanneer de walvis boven zou komen. Helaas liet deze zich niet zien en varen we weer een stuk verder. Opeens een scherpe bocht naar rechts en klein beetje doorvaren werd plotseling een walvis gespot. Gelijk motoren stil en konden we naar buiten om foto’s te nemen. De walvis had er niet zo’n zin in om te worden bespot want al na een 2 minuten dook hij weer omlaag z’n staart als laatste begroetingsmiddel naar ons toezwaaiend.
En dus moesten we weer op pad en ditmaal duurde het wat langer voor we iets vernamen (inmiddels had Isabel al een 2e pilletje ingenomen). Hierbij kregen we hulp van een vliegtuigje die ook op zoek was. Dit vliegtuigje had een walvis gespot en de catamaran gaf vol gas om z.s.m. bij de plaats van waarneming te komen. We zagen al gauw de spuitende walvis recht voor ons. Motoren stilgezet en hup naar buiten. En het leek wel of deze walvis het niet erg vond om te worden gespot:  hij bleef zeer geruime tijd aan de oppervlakte en ondanks het deinen van de boot op de golven konden we mooie foto’s nemen. Soms had je geluk dat je de walvis spuitend kon vastleggen en andere malen zag je alleen nog een staart (rest onder water door o.a. de hoge golven). Opeens maakte de walvis aanstalten om naar beneden te duiken en spoot nog een laatste maal. Daarna kregen we al vlot de staart als laatste onderdeel van de walvis te zien voordat deze volledig uit beeld verdween. Nou……………..we hebben dus waar voor ons geld gehad en ruimschoots het prachtige dier in al zijn grootheid en kracht kunnen bewonderen.
Hierna gauw weer allemaal naar binnen en werd de terugtocht aanvaardt en wel wederom met vol gas. Na een half uurtje varen gleden we de haven in en werd de boot aangemeerd. Nadat de bus ons had teruggebracht naar het vertrekpunt konden we gauw naar onze camper toe waar het binnen warmer was. De “oudjes” kregen een lekkere kop bouillon/thee voorgeschoteld en konden bijkomen dankzij de verzorging van de “aussies”. Uiteraard moesten de foto’s bekeken worden waarvan sommige er schitterend uitzagen.
Na bijgekomen en bijgepraat te hebben (de “aussies” hadden het dorp Kaikoura bezocht alsmede ook de aanwezige zeehonden op de punt van de landtong) zijn gingen we nog even wat kleine boodschappen gaan doen om daarna terug te keren naar de overnachtingsplaats van afgelopen nacht. Het was inmiddels rond 16.30 uur dus konden we van het uitzicht over de zee nog genieten. Ook zagen we een mooie zonsondergang vanuit ons raampje van de camper. (het werd buiten toch wel wat frisser). Op tijd gegeten (wederom goed bereid door onze kok) zaten we nog wat gezellig in de camper na te babbelen of de afgelopen dag en de route te plannen voor morgen richting Christchurch. We moeten dezelfde weg terug als die we dinsdag hadden gereden dus zou het weer een bochtig en indrukwekkende tocht worden waarbij diverse stijgingen en dalingen niet op 1 hand waren te tellen (immers de SH-1 langs de kust van Kaikoura naar Christchurch was nog steeds afgesloten). Het werd die avond niet laat.

Dag 33: van Kaikoura via Waiapara/Christchurch naar Springton.    Vr. 12-05-2017  (totaal 282 km).
Na een goede nachtrust werden we wakker met droog weer en was de zon bezig om zich door het wolkendek door te dringen. Dit gaf op zich een prachtig beeld van de ochtendgloren schijnend in de zon waar uiteraard foto’s van werden genomen. Hierna lekker ontbeten om rond 09.00 uur te vertrekken. Ditmaal zouden we trachten Christchurch te bereiken echter alles was wel afhankelijk hoe “snel” we door de bergen kwamen. Dit zou weer een lekker karweitje worden (veel bochten, stijgingen en dalingen alsmede waren er ook diverse wegwerkzaamheden aanwezig). Maar wel weer een mooie route door het binnenland met als zijn wonderschone vergezichten. Gelukkig was het droog en redelijk goed weer dus zicht was goed (anders dan voor 2 dagen terug). Na Kaikoura sloegen we linksaf het binnenland in (via route nr. 70/SH-7)) en al gauw kwamen de hellingen en dalingen in beeld. Voor de chauffeur (vandaag was dat René) zou het inspannend worden maar de overige passagiers konden volop genieten van het mooie landschap dat werd aangeboden. Over een tocht van ongeveer 75 km deden we uiteindelijk 2 uur over om uiteindelijk bij Culverden uit de bergen en via Waikari belanden we in de wijnstreken rond Waipara. We hadden besloten om (gezien dat we nog ruim de tijd hadden) om in deze wijnstreek een paar wijnproeverijen te bezoeken (gebied waar vooral de witte wijn alsmede de Pinot Noir werd gekweekt. We hadden er alvast ééntje uitgekozen waar we als eerste heengingen: dit was Waipara Springs. Alvorens de proeverij binnen te lopen was afgesproken dat Joop de chauffeur zou gaan worden opdat René dan ook kon meedrinken (had de vorige 2 wijnmiddagen niet meegemaakt). Bij binnenkomst viel ons gelijk de vriendelijkheid en gemoedelijkheid van de mensen op. De ruimte waarin de wijnen geproefd konden worden was heerlijk verwarmd en men kon er ook uitgebreid lunchen (waar door diverse mensen gebruikt van werd gemaakt). Kosten van de proeverij vielen ook erg mee (5 soorten wijn voor 6,00 NZ. We werden aan een tafeltje gezet alwaar de proeverij begon. Heerlijk relaxed werden de wijnen één voor één ingeschonken met een kleine uitleg van de wijnsoort erbij. Volgens mij zagen we er wat hongerig uit (ondanks dat we net hadden geluncht) want de eigenaresse bracht ons een schaaltje brood die door andere mensen niet waren genuttigd (ze zei erbij: mensen hebben het niet aangeraakt maar ze wilden toch toastjes i.p.v. brood dus dit had ze over-------------à mocht door ons opgegeten worden want anders moest ze het weggooien). En zoals een goed Hollander handelt lieten we dit niet voorbij gaan en aten het volledige schaaltje leeg (behalve Joop daar het geen glutenvrij brood was). Bij de 4e wijnsoort die werd ingeschonken bestelde Joop een schaaltje franse patatjes ervan uitgaande dat dit voor 1 persoon was. Echter het werd een volle schaal waar we dan ook met z’n allen van genoten.
Na de eigenaresse hartelijk te hebben bedankt voor haar service en gift (brood) vertrokken we weer-------------à op naar de volgende wijnproeverij. Deze lag niet zo heel ver weg van de eerste en al gauw zaten we weer binnen achter een wijntje (Joop uitgezonderd dan). Wijnproeverij Greystone waren we beland en was kleinschaliger maar niet ongezelliger dan de 1e proeverij. De hostess was zeer vriendelijk en gaf ons uitgebreid uitleg over de 2 merken wijn die ze produceerden:  Greystone en Muddy Water. Reden hiervan was dat zij enige jaren geleden een andere wijngaard hadden overgenomen met wel de naam van die wijngaard aanhielden. Het verschil tussen beide merken kon je wel duidelijk proeven (de een verbouwd op meer leisteenachtige grond dan de andere). Het werd een gezellig halfuurtje (volgens mij ruim 3 kwartier) die aan het eind nog gezelliger werd: voor de proeverij hoefden we niets te betalen. De eigenaresse was blij met ons gezelschap en de interesse die we hadden getoond. Kortom…………..fantastisch toch?  Na haar hartelijk te hebben bedankt gingen we op naar de volgende (op advies van haar) en wel genaamd Terrace Edge Vineyard.
Bleek een proeverij te zijn die indertijd door ouders waren opgezet en nu door hun zoon (met behulp van een kennis) werd voortgezet. Bij binnenkomst in de proeverij kwam gelijk de zoon naar ons toe en nodigde ons uit om aan de bar te gaan zitten voor de proeverij. De conversatie daarop verliet uitstekend en gezellig en van beide kanten werd belangstelling getoond over hoe en wat. Ondertussen werden de nodige (vooral witte) wijntjes ingeschonken en de tijd vloog voorbij. Uiteindelijk werd door er besloten om een witte en een rode wijn (Syrah) te kopen waardoor de proeverij zelf niets kostte. Na hartelijk afscheid te hebben genomen vertrokken we naar de laatste proeverij genaamd Pegasus Bay.
Bij aankomst zag je gelijk dat dit een stuk commerciëler was opgezet. Er zat zelfs een luxe restaurant bij waar je heerlijk kon eten. De wijnproeverij was in een ander lokaal (aan een bar) alwaar de wijntjes één voor één werd ingeschonken. Via deze proeflokaal kon je via een glaswand de opslagruimte/verwerkingsruimte inkijken waar vele vaten met wijn waren opgeslagen in grote rekken waarin de wijnvaten lagen. De ingeschonken wijnen werden voorzien met de nodige achtergrondinformatie over de productie van deze wijnen. Na ruim 3 kwartier waren we gereed en wilden we afrekenen…………….maar ook hier hadden we buiten de gastvrijheid en goedgevigheid van deze mensen gerekend. We hoefden namelijk wederom niets af te rekenen wat uiteraard met zeer veel dank door ons werd aanvaard.
Al met al was het inmiddels over 16.00 uur geworden en moesten we opschieten om nog voor donker op de plaats van overnachting te zijn. Dus gas erop en rijden maar.
We hadden geluk dat de SH-1 redelijk langs de kust liep dus geen bochtenwerk etc. meer. Rond 17.00 uur reden we in Christchurch en dat kon je gelijk merken………….op de weg was het goed druk. Maar dankzij onze “Tom” werden we goed door Christchurch geloodst en uiteindelijk in het plaatsje Springton belandt alwaar de overnachting zou geschieden. Na de camper te hebben geparkeerd werd nog even gezellig nagebabbeld over de toch wel heel erg leuke middag (onderwijl werd door kok René het eten klaargemaakt).
Dat we honger hadden werd al gauw duidelijk…………binnen de korst mogelijke tijd was het eten verdwenen in onze buiken. Na nog wat koffie en daarna (weer) wat wijn gedronken te hebben werd niet al te laat de bedjes opgemaakt om daarna heerlijk te gaan slapen.

Dag 34: Van Springton via Akaroa naar Taitapu.             Za. 13-05-2017           (totaal:  214 km).
Net toen we in bed lagen (vorige avond) was het buiten nogal rumoerig door jongelui die daar alvast het weekend inluiden. Dat daarbij veel drank gepaard ging werden deze mensen gauw erg rumoerig en werd er met een auto nogal wat heen en weer gereden (zachtjes uitgedrukt----à eerder gescheurd dus). Maar na ruim een half uur was dit voorbij en konden we alsnog rustig gaan slapen. In de loop van de nacht nog wat regenbuien gevallen waardoor het ’s-Ochtends nogal fris en drassig was. De gevolgen van de rondrijdende auto was nog duidelijk te zien: veel bandensporen door het gras die aangaven dat het aardig tekeer was gegaan. Maar ……………dit was nu voorbij.
Na te hebben ontbeten maakten we ons reisklaar. We moesten eerst z.s.m. een dumpplaats vinden voor aanvulling van ons drinkwater (was bijna geheel op) en het lozen van afvalwater. Deze was niet erg vlot in de buurt dus we moesten daar een aardig eindje voor rijden. Echter dit was geen ramp daar het inmiddels al wat zonniger en vrolijker buiten werd. De wegen die we bereden waren vlak en de omgeving leek wel op Nederland: plat en veel uitgestrekte weiden waarop alleen dan vele malen meer koeien grazen dan in Nederland. Maar het leek net Nederland!!
We bereikten de dumpplaats en konden snel ons afvalwater lozen en drinkwater verversen alsmede de toiletafval dumpen. Na dit te hebben gedaan weer terug gereden richting Christchurch om dan het schiereiland boven Christchurch te bezoeken (genaamd daar Peninsula) richting plaatsje Akaroa. Ter informatie: dit schiereiland is ontstaan uit vroegere vulkaanuitbarstingen en uiteindelijk bewoond door de Maori’s die zich hier settelden. Eilandje met volop baaien maar ook berghellingen met mooie stiigingen en dalingen (waar we later ook wel achter kwamen).
Reden we eerst allemaal vlak hoe dichter we bij de kust kwamen hoe meer bergen in zicht kwamen en opeens zaten we inderdaad midden in de bekende stijgingen en dalingen van deze berghellingen waarbij uiteraard weer het nodige bochtenwerk genomen moest worden. Maar dit alles werd gauw vergeten door de wonderschone uitzichten in de tussenliggende dalen en bij de kust ook over de zee.
Ergens onderweg kwamen we nog een kaasmakerij tegen welke we ook even bezochten. Uiteraard diverse kaasjes geproefd en na wat te hebben gekocht vertrokken we weer. Wederom een schitterende route welke diverse kleine plaatsjes doorkruisten. De afstand op zich was niet zo heel ver maar door het vele bochtenwerk met de nodige snelheidsremmende waarschuwingen kwamen we rond 13.00 uur aan in Akarao wat eindpunt van de route was. Alvorens dit dorpje te bezoeken hebben we eerst even lekker geluncht in de camper om daarna het dorpje te gaan bezoeken.  In dit kleine dorpje (om kort samenvattend te benoemen: een kunstenaarsdorpje met vele excentrieke huisjes welke velen werden verhuurd) was vooral toerisme de belangrijkste bron van inkomsten wat je ook kan merken aan diverse souvenirs- en kunstwinkeltjes kon zien. Wel lag dit dorp schitterend aan een baai en volop in de zon. Hier even lekker een 1,5 uur rondgescharreld en gedrenteld waarbij diverse winkeltjes werd bezocht. Maar…………..zonder al te veel in te kopen.
Uiteindelijk weer de camper ingestapt en dezelfde weg naar het vasteland terug gereden om uiteindelijk net onder Christchurch onze overnachtingsplaatsje te bereiken (Taitapu). Camper gestald en daarna in de camper (staand in de avondzon) nog even lekker wat nagedronken waarna moeders (Isabelle) het eten ging klaarmaken. Want………………..deze avond zou het een macaroni/rijstdiner met mama’s saus worden. Dat dit weer uitstekend zou smaken leed dus geen twijfel en met volle teugen genoten van deze maaltijd.  Ditmaal zou de afwas dan gedaan worden door de “aussies” dus konden de “oudjes” nog even lekker uitbuiken op de bank.
Hierna nog lekker koffie gedronken om de avond met een lekker wijntje af te sluiten.

Dag 35: bezoek Christchurch.            Zo. 15-05-2017                 (Totaal:   25 km).
Na een wederom toch wat frisse nacht (temperaturen net boven 0 graden) wat later wakker dan anders (rond 08.00 uur). Zo gauw mogelijk eerst even de kacheltje in de camper aanzetten om de eerste kou (vooral dat) en het vocht eruit te krijgen. Daarna lekker ontbeten (met een eitje erbij: gebruikelijk op zondag) waarbij ook even aan moederdag werd gedacht. Echter zonder cadeautjes (Isabelle had geen wensen) maar toch even deze dag in ere gehouden door wat relaxter te ontbijten. Immers we zouden vandaag Christchurch gaan verkennen (en dus ook shoppen) en dat lag dichtbij. Na te hebben ontbeten (en afgewassen) werd de rit richting Christchurch gestart. Afstandje was minder dan 20 km maar we moesten wel midden in de stad zijn (voor bezoek aan visitorcentre voor informatie). En zoals gebruikelijk……………in een grote stad viel het niet mee om geheel gratis de camper ergens neer te kunnen zetten (niet ver van het centrum vandaan dan). Uiteindelijk een betaalde parkeerplaats gevonden waar de camper werd gestald. Onderweg in de stad kon je nog steeds de heropbouw van de stad zien naar aanleiding van de aardbevingen uit 2011 en 2016 (welke wel erg verwoestend moest zijn geweest). Bij bezoek aan visitorcentre vernamen dat de beroemde markt sinds de aardbeving niet meer middenin de stad werd gehouden maar verspreid door de hele stad. Degene die in het centrum nog aanwezig zijn waren gehuisvest in gekleurde containers (grote voormalige zeecontainers) waarin diverse faciliteiten waren ingebouwd. Echter niet alle containers waren bezet en her en der liepen we langs deze gesloten containers. Wel zag je ook hier dat men volop bezig was met de opbouw van het hart van Christchurch maar voordat alles gereed is zal nog wel geruime tijd duren. Vooral indrukwekkend was de vervallen kathedraal die nog volop in verwoeste staat ergens stond (diverse muren en verdiepingen werden nog ondersteund door ijzeren balken die men als stutmateriaal had aangebracht). Dit gezicht alleen al was erg imponerend.
Nog daarna heerlijk even in het zonnetje gezeten (daarbij kijkend naar een groot schaakspel op straat die door 2 mensen werd bespeeld) en luisterend naar diverse soorten muziek die her en der door de straatmuzikantien werden bespeeld.
Na diverse shops te hebben bezocht besloten we ergens wat te gaan eten (in een winkelcentrum) om daarna nog wat kleine boodschappen te halen. Hierna weer richting de camper gelopen om daarna onze camping op te zoeken waar we de komende 2 nachten zouden zijn (met douches/elektriciteit etc.). Deze camping lag niet ver van het centrum vandaan. Daarbij nog het grote voordeel dat de camping dicht bij het station lag ivm de treintrip die we voor morgen hadden gepland (de Tranz Alpine reis) welke de “Aussies” in de ochtend zou pakken (van Christchurch naar Greymouth) terwijl de “oudjes” deze route met de camper zouden rijden. In Greymouth worden de rollen omgedraaid: de “oudjes” pakken de treinreis terug (van Greymouth naar Christchurch) terwijl de “aussies” dan de reis per camper terugrijden.
Op de camping even lekker voor het eten even zitten relaxen om daarna van een heerlijke maaltijd weer te genieten. Nagepraat over Christchurch en een ieder was van mening dat het shoppen en gezelligheid in Christchurch erg ver te zoeken was. Geen stad om te zeggen: dat doen we nog wel een keer (althans dat is onze mening). Daarna de zaken voor de dag erop in orde gemaakt (zoals alle batterijen opgeladen/rugzakken gereed gemaakt) om nog een wijntje te pakken en daarna op tijd naar bed te gaan. Immers de dag erop moesten de “aussies” zich op het station om 07.45 uur melden want de trein vertrok om 08.15 uur. Dus………gauw bed opmaken en daarna lekker slapen in een lekker verwarmde camper!!!!!!


Zo dit was dan weer een week van de trip en wederom is de week voorbij gevlogen. Afgelopen week veel verschillende mooie dingen kunnen doen en beleven en uiteraard weer volop genoten van het mooie land. Het is en blijft een schitterend land waar je veel verrassende effecten kan meemaken.
Dit was dus de laatste volle week welke we in Nieuw-Zeeland zullen doorbrengen. Komende week is het afscheid nemen van zowel Nieuw-Zeeland zelf alsmede ook van de “Aussies” daar zij vanaf woensdag 17-05-2017 hun reis voort zullen zetten in Australië. Dus komende week zal het wederom een emotionele week worden maar we kunnen nu al terugzien op een schitterende periode van de afgelopen 5 weken.
Vervolg………………………zie reisverslag nummer 6