Reisverslag 2 Nieuw--Zeeland
4 mei 2017 - Te Anau, Nieuw-Zeeland
Reisverslag 2 reis Nieuw-Zeeland. TOTALE REISDUUR: 07-04 t/m 19-05-2017
Periode: van 17-04-2017 t/m 23-04-2017.
Personen: “Oudjes”: Joop en Isabelle
“Aussies”: René en Masha
Dag 8: Van Takanini via Coromandel naar Waihi. Ma. 17-04 (totaal 294 km).
Na een natte nacht (diverse locale buien waren gevallen) werden we wakker in een wat vochtige omgeving (buiten) waardoor het wederom fris was. Maar we zaten lekker binnen dus dat deerde ons niet. Na het ontbijt gauw ons gereed maken voor de trip via de beroemde streek Coromandel.
Volgens eerdere informatie was het nog maar afwachten of we deze streek konden bezoeken (gezien de zware regenval in afgelopen weken van stormen zoals Debby en Cook) maar vol goede moed gingen we op weg. We zagen het wel en wanneer dit niet kon dan was het jammer (maar helaas).
Echter we hadden wederom het geluk mee: bij de eerste toeristeninformatiebureau vernamen we dat de wegen goed te berijden waren (ook voor onze camper) dus we konden onze reisplanning vervolgen. Via de SH-1 vervolgen we onze weg om langs diverse plaatsen te rijden (zoals Papakura en Bombay) om kort na Bombay naar links af te slaan richting de Coromandel (wegnummer 25). Na het plaatsje Thames reden we dit gebied binnen en wisten gelijk waarom we dit mooie gebied moesten bezoeken. Het leverde een schitterende schouwspel van water,zon,heuvels en dalen. We vervolgen onze weg volledig langs de kust (linkerkant water rechterkant glooiend landschap heerlijk badend in de zon). Na het plaatsje Coromandel bogen we af naar rechts (besloten gezien tijd om niet volledig de punt in de duiken) en vervolgen de weg (nog steeds nr. 25) verder via Whitianga/Tairua/Whangamata naar Waihi. Onderweg diverse stops gemaakt om te genieten van de vele mooie uitzichten (zowel over zee als landinwaarts) en vele mooie foto’s gemaakt. Duidelijk is wel dat dit inderdaad een schitterend gebied is en we blij waren dat we al dit moois hebben gezien.
Aangekomen bij Waihi hadden we al gauw een overnachtingscamping (uiteraard free) hadden gevonden: op een veldje achter een verlaten treinstation. En je raad het al………….Joop was in zijn nopjes met dit plaatje. Na eerst wat foto’s te hebben genomen van dit tafereel werd binnen in de camper (was al schemer en fris buiten) gegeten en nog wat nagezeten. Daar we allen redelijk moe waren van de toch wel lange maar vooral imponerende dag lagen we op tijd in bed.
Dag 9: Van Waihi via Karangahake Cave / Hobbiton-tours naar Mangatautari.
Di 18-04 (totaal 120 km).
Na wederom een frisse en ook vochtige nachtrust zaten we al gauw aan de ontbijttafel om te eten alsmede ook te bespreken wat de reisplanning vandaag zou zijn. In ieder geval moesten we om 13.30 uur in Matamata omdat we de vorige dag deze Hobbit-tours hadden geboekt.
Na het ontbijt vertrokken we richting die kant op en rijden het binnenland in om bij Karangahake te stoppen. Reden hiervan was het bezoeken van de Karangahake Cave wat vroeger een goudmijn was en men de historie hiervan had bewaard. Deze tocht leid je dan ook daadwerkelijk een cave in waar tevens waar vroeger het goud werd gedolven. Nou…………respect voor die gouddelvers van vroeger hoor; deze gangen waren smal, donker en nat. Tevens hadden ze daar ook nog de rails laten liggen waarover voormalige karretjes werden voortgeduwd om de gedolven stenen met goud te vervoeren tot buiten de grotten. Alvorens de trial te gaan bewandelen konden de heren zich nog op de foto (eigen foto’s) laten zetten in een volledige werkersuitrusting uit die tijd (zoiets als een standbeeld waar het hoofd niet aanwezig was; daar kon je je eigen hoofd “opzetten” en leek net of jezelf daadwerkelijk daar hebt gestaan). We hebben een stuk van deze trial gelopen en genoten ook van het mooie uitzicht dat werd geboden. Opmerkelijk in deze grotten waren wel de nog steeds aanwezige verschillende kleuren steen die de wanden van de grotten bekleden.
Aan het eind van deze trial (niet zo’n lange trial als later zou blijken) moesten we nog door een ruim 200 meter lange spoortunnel om aan de andere kant van het gebergte te komen. De weg was goed te bewandelen dus op zich viel dat mee.
Eerst aldaar bak koffie gedronken om daarna weer door te rijden richting Te Aroha (via wegnr. 26) om bij het plaatsje Tatuanui af te slaan richting Matamata (via wegnr. 27). Achter Matamara moesten we een klein weggetje de heuvels op om het startpunt van de Hobbit-tours te bereiken. Dat men er fors slaatje uit deze accommodatie werd al gauw duidelijk. Restaurant/shops etc waren er volop aanwezig en de bussen reden af en aan. Er was zelfs een mogelijkheid om met een helikopter over dit gebied te kunnen vliegen (hoe duur dit was hebben we maar niet gevraagd; onze kaartjes waren al niet zo goedkoop dus dan weet je het wel).Rond 14.00 uur werden we een bus ingeladen (totaal zo’n 30 a 40 man) om naar het dal te worden gebracht waar startpunt was. In de bus liet men via een videoscherm zowel de regisseur als de director van de Hobbit-films aan het woord. Bij startpunt aangekomen werden we middels een gids rondgeleid. Wie dacht dat dit een enorm gebied betrof kwam zeer bedrogen uit; wel was het schitterend gebouwd en tijdens de rondleiding werd al gauw duidelijk dat er van diverse trucages gebruikt werd gemaakt om de films (van de Lord of the Rings) te realiseren. Schitterend om te zien waren ook de diverse kleine huisjes met hun ronde deuren (zeer kenmerkend voor de film) en verschillende kleuren. Echter dit was alleen maar de voorkant; achterkant was er niet. Maar………..zonder twijfel het was zeer zeker de moeite waard. Interessant vooral was dat de gids diverse details uitlegden welke eisen er door de producer van de films werd geëist aan de realisatie van diverse shots. Men was soms wel uren bezig om een shot van enkele minuten (naar de wens van producer) gerealiseerd te hebben. We mochten overal foto’s van maken en daar werd ook gretig gebruik van gemaakt. Na een ruim 2 uur durende rondleiding werden we weer teruggebracht niet voordat we iets te drinken aangeboden aan het water. Daar het nog steeds goed weer was (met af en toe zon) waren de genomen foto’s erg mooi en contrasterend (werken met schaduw) wat uiteindelijk een mooi resultaat heeft opgeleverd. Ook vernamen we dat sommige delen van de serie films van Lord of the Rings hier eerder waren opgenomen. Toestemming van de overheid om in dit gebied te mogen filmen was er wel mits men de gebouwde zaken van duurzame producten maken om het niet te laten vervallen na diverse jaren. Uiteraard werd na afloop de bezoekers nog bewust even op de shops gewezen om iets te kopen wat door velen werd gedaan.
Na deze enerverende middag stapten we weer in de camper om een overnachtingsplaats te zoeken niet ver uit de buurt. Deze werd al gauw gevonden in Maungatautari. Gezien feit dat deze camping aan een meer lag en de zon nog scheen hebben we nog even lekker buiten gezeten. Hier nog even nagebabbeld over de mooie zaken welke we tegen waren gekomen (en eten natuurlijk) om daarna met een rond buikje en een voldaan gevoel te gaan slapen.
Dag 10: van Mangatoutari via Tirau naar Rotorua. Wo 19-04 (totaal 100 km).
Bij het ochtendgloren was Joop er al gauw uit om van de omgeving nog een paar prachtige foto’s te kunnen maken van de opgaande zon over het meer. Na te hebben ontbeten vertrekken we vertrekken rond 09.00 uur (dus aardig op tijd). Ditmaal zou het reisdoel Rotorua zijn om aldaar informatie etc. te verkrijgen voor de Tongariro-walk welke we in de planning hadden. Eerst reden we wat terug richting Matamata om daar inkopen te doen (wat nodig was daar diverse dingen bijna op waren). Na de boodschappen vertrokken we richting Tapapa via wegnr 28 om bij Tapapa linksaf te slaan richting Rotorua (via (SH-5). Rond 13.00 uur kwamen we aan in Rotorua om eerst daar te gaan lunchen aan het meer van Rotorua. We vonden al gauw een parkeerplaats aan het meer waar we een schitterend view over het meer hadden. Daar het weer ook meewerkte werden eerst een paar fotoshots genomen alvorens we gingen lunchen aan het water. Helaas was dit maar van korte duur want al gauw werden we belaagd door een bus vol met Aziaten die hier ook zo nodig moesten zijn. Later bleek echter waarom: dit punt was het startpunt van een rondvaartboot over het meer (schoepenradboot) alsmede kon je ook vluchten boeken (klein watervliegtuigje) om vanuit de lucht de mooie omgeving te verkennen.
Nou als je een ding over die Aziaten kan zeggen (vooral Chinezen): ze vinden zichzelf uitzonderlijk mooi en belangrijk en willen graag in alle poses (zowel man als vrouw) met het water op de achtergrond worden vastgelegd op de foto’s. Hoeveel foto’s er wel niet werden genomen weten we niet maar dit waren er velen. En niet allemaal met de goedkoopste camera’s.
We besloten om daarna nog gauw even Rotorua in te gaan om o.a. te boeken voor de Tongariro-walk voor vrijdag 21-04. Na dit te hebben afgehandeld nog even rond gekeken in het mooie stadje om daarna terug te keren naar de plaats waar we eerder die middag hadden gestaan. We moesten er wel op tijd zijn daar anders overnachtingsplaatsen bezet waren en we elders iets moesten gaan zoeken. Toen we eraan kwamen bleek al gauw dat we net op tijd waren: we hadden nog net een plaatsje dicht aan het meer over. Camper gauw gestald en nog gauw even lekker buiten gezeten en genoten van het uitzicht en het mooie weer. Tevens enkele malen watervliegtuigjes zien opstijgen alsmede een de rondvaartboot (voortgedreven door een schoepenrad) zien komen en gaan. Na wederom een goed diner te hebben genuttigd werd er nog een wijntje nagedronken om daarna gauw het bedje in te kruipen.
Dag 11: van Rotorua naar Tongariro. Do.20-04 (totaal 181 km).
Voordat we de stad uitgingen bezochten we aldaar eerst nog diverse geiserbronnen die stoom (met een aparte luchtje) de lucht inbliezen. Na deze geisers te hebben gezien (wat nog steeds een opmerkelijk gezicht was) vertrokken we verder richting Taupo (via de SH-5).
Daar het nog aardig op tijd was hadden we afgesproken om onderweg een walk te gaan doen en wel de Rainbow Mountain Scenic walk bij plaatsje Manngakakaramea. Dit alvast ter voorbereiding op de Tongariro-walk. Wederom was het schitterend weer (om te wandelen) met een zonnetje en af en toe lichte bewolking. De tocht duurde in totaal rond 3 uur wat op zich goed te doen was. Diverse mooie fotoshots werden genomen om zaken vast te leggen dat we er daadwerkelijk waren geweest. Hierna de reis vervolgt richting Taupo (via de SH-5)na eerst een welverdiende lucht te hebben genuttigd.
De weg ging, zoals we ondertussen gewend waren, heuvel op en heuvel af en de uitzichten waren her en der wederom fantastisch. Onderweg diverse stops gemaakt om dit te bewonderen en op foto’s vast te leggen. Na Taupo werd de weg vervolgd via de SH-1 die ons langs het meer van Taupo leidt. Dit was eigenlijk geen meer te noemen zo immens groot was dit meer. De tocht langs de ene zijde van het meer duurde wel meer dan 3 kwartier om daarna af te buigen naar Tongariro (nu via wegnr. 47). Buiten het plaatsje Tongariro hadden we een leuke overnachtingsplaats gevonden waar de nodige faciliteiten aanwezig waren (warme douches/elektriciteit).
Na de camper te hebben gestald informeerden we nog even waar de opstapplaats van het busje voor de Tongariro-walk zou zijn. Deze bleek net voor de camping te zijn wat uiteraard zeer goed uit kwam. Alleen het tijdstip was die ochtend wel vroeg: rond 06.45 uur zouden we opgepikt worden. Dus dat betekende maar één oplossing: op tijd eten en slapen om die dag erop fris en fruitig (figuurlijk) aanwezig te zijn. Tevens die avond alle zaken (kleding/brood/schoenen etc. klaarzetten). En………..het lukte ons ook nog: voor 21.30 uur lagen we al in bed (buiten was het al vanaf 18.00 uur donker en daar het helder was werd het die nacht goed koud).
Dag 12: Tongariro Alpine Crosswalking. Vrij: 21-04
na een redelijk koude nacht werd op tijd ontbeten en om 06.30 uur stonden we bepakt en bezakt op ons busje te wachten voor de walk. Buiten was het nog ontzettend fris dus we hadden ons goed ingepakt. En …………we bleken niet de enige “gekken” te zijn die deze tocht ging maken. In totaal 12 andere mensen reden gelijk met ons mee in het busje naar het startpunt van de walk.
Eerst zal ik even wat meer informatie over deze walk geven: het is een tocht van in totaal 17,4 km met vele graderingen van moeilijkheid en zwaarte. Van heel zwaar tot makkelijk>
Je start op een hoogte van 1200m om daarna bergopwaarts te “wandelen/klimmen” tot een maximale hoogte van bijna 1900m om daarna een lange afdaling in te zetten tot je het eindpunt bereikt wat ligt op een hoogte van 750m. Je ziet het dus al wel: veel stijging (in begin) om daarna te dalen. Middels een bijgeleverde kaart kon je redelijk goed de voortgang van de tocht zien waarbij diverse mooie look outs waren aangegeven. Maar er werd vooraf ook gewaarschuwd: denk niet te licht over deze tocht. Tenslotte is het de NZ’s best one-day hike. Geschatte looptijd tussen de 6-8 uur !!!
Nadat het busje ons had afgeleverd (in busje geen verwarming: kachel was kapot) starten we rond 07.30 uur onze tocht. Het was nog redelijk schemerig en knap koud maar vol goede moed gingen we op weg. Na eerst een wat vlakke stijgende pad te hebben gevolgd begon kort daarop het toch wel steile en heftige klimpartij (wel volgens en pad) bergopwaarts. En dat hellingen dan erg stijl kunnen zijn hebben we geweten. Na ongeveer 1 uur hadden we het eerste gedeelte bewandeld en waren op het punt van Soda Springs. Vanaf dit punt had je prachtig uitzicht op de Mount Doom (bekende berg uit de films van Lord of the Rings) welke net met zijn punt in het zonnetje lag. Na een korte stop op naar de volgende stop te weten bij de South Crater. Dit stuk werd aangegeven als redelijk zwaar en dat merkten we tegelijk. We hadden er meer moeite mee maar na uiteindelijk korter dan 1 uur belanden we op het punt van South Crater. Op dit bovenste punt gekomen (na de zware beklimming) namen we de tijd om even bij te komen en iets te nuttigen. Maar bovenal genieten van het mooie uitzicht 360 graden rond. Wat was dit mooi. Ook konden we van bovenaf terugkijken op de mensen die ons pad nog moesten lopen. En eerlijk gezegd…………hadden we daar toch wel een beetje medelijden mee maar uiteindelijk hebben zij er ook voor gekozen om deze crossing te doen net als wij. En de mensen beneden waren net kleine mieren die elkaar achtervolgden.
South Crater bestond uit een groot plateau waar vroeger de krater was van een destijds ontstane vulkaanuitbarsting. Lag echt in een kom met alleen maar afgekoelde lavastenen.
Na goed bijgekomen te zijn (ondertussen ging al een jasje uit daar de zon volop scheen dus dat was ontzettend mazzel hebben) vervolgden we onze weg. Hup over de rand van krater heen en wederom een steile klim naar boven toe waar stijgingspercentages van meer dan 10 % meer normaal dan afwijkend was. Maar we hielden de moed erin en na ruim een 3 kwartier waren we bij het volgende punt van bewondering te weten the Red Crater. Dit was gelijk op het hoogste punt wat we beklommen. Met een zeer voldaan gevoel keken we achterom de steile hellingen af die we toch maar even mooi hadden genomen. En wederom zagen we nog vele mensen aankomen die dit helse karwei nog moesten klaren. Het uitzicht was wonderschoon: je kon zover als mogelijk alles zien liggen (waaronder dus ook nog steeds Mount Doom) omdat we het geluk hadden dat het weer volledige meewerkte. Volop zon alleen wel een koud windje op dit punt. Maar uit de punt kon je heerlijk zitten en genieten van dit magnifieke uitzicht. Na bijgekomen te zijn vervolgden we onze weg en voor het eerst ging de weg wat bergafwaarts richting de Emerald Lakes welke we van bovenaf al konden bewonderen. De Emerald Lakes bestond uit een 3-tal meren die we van bovenaf konden bewonderen. Wat gelijk wel opviel was de rotte eieren-lucht welke uit deze wateren steeg. Maar de kleuren deed dit mindere aspect volledig vergeten. Alvorens de meren te bereiken moesten we wel een steile helling afglijden waar het losse gesteente dit niet makkelijker erop maakte (wie had gezegd dat dit een makkelijke tocht zou zijn ????????).
Na deze 3-tal meren te hebben gezien vervolgden we onze weg. Het verbaasde ons echter dat we wederom stegen maar na korte tijd bleek waarom: we kwamen op een ander helder blauw meer uit genaamd Blue Lake na een ruim 3 kwartier durende tocht. Het water was diepblauw en zeer uitnodigend om erin te duiken ware het niet dat dit hiervoor nu te koud was.
Op dit punt hebben we even lekker gezeten in de zon en wat gegeten en gedronken (extra) om weer een beetje op krachten te komen. Nog steeds zaten we ruimschoots boven de bomengrens dus alleen maar kale vlakten om ons heen maar wel schitterend. Vooral de kleurenschittering van diverse gesteenten in de zon maakte het schouwspel alleen maar mooier.
Na goed uitgerust en bijgekomen te zijn vervolgden we onze weg en je kon nu duidelijk merken dat we bergafwaarts gingen. Dit ging een stuk makkelijker en relaxter waardoor je nog meer van de mooie omgeving kon genieten. Na een tijdje verwelkomden ons de eerste begroeiingen op deze hellingen (zoals helmgras etc) waaruit bleek dat we dus inderdaad daalden. We werden nu over paadjes geleidt die goed aangelegd worden. Het was ten strengste verboden om buiten deze paden te treden daar deze crossing met toestemming van de oorspronkelijke bewoners en eigenaren van deze magnifieke bergrug konden bewandelen.
Na een uur bereikten we het volgende punt van rust- en plaspauze: de Ketetahi Shelter: een overdekt schuurtje waarin een zogenaamd “Franse wc” (dus alles viel volledig in de diepte) was gebouwd. Dit punt werd door de mensen gretig benut dus we hadden even de tijd alvorens “wij aan de beurt waren” om wat te kunnen loslaten.
Na dit te hebben gedaan vervolgden we onze weg: de laatste 6 km naar beneden richting de Car Park waar we weer door het busje zouden worden opgehaald. En hier is dan ook daadwerkelijk het spreekwoord voor ons bewaarheid geworden: de laatste loodjes wegen het zwaarst. We hebben de kilometers daadwerkelijk met z’n allen geteld om de moed erin te houden. Want we voelden nu terdege in onze benen en knieën de inspanningen die we vandaag hadden geleverd.
Uiteindelijk bereikten we het eindpunt rond 14.45 uur wat betekende dat we de crossing in totale tijd hadden belopen van iets meer dan 7 uur. Een prestatie waar we met z’n allen terecht zeer trots op konden zijn.
Gelukkig stond ons busje al gereed en kwamen we binnen 15 minuten aan op de camping. Daar we wisten dat op deze camping een spa aanwezig was kochten we gelijk voor een vol uur deze spa af (ieder stel een half uur). Het water in de spa was lekker warm en je raadt het al: we moesten moeite doen om na de inspanning van afgelopen dag en nu relaxend liggend in het heerlijke warme water wel wakker blijven en niet in slaap vallen. Dit viel niet mee maar het lukte.
Na gedoucht te hebben maakte de kok voor ons een stevig maar makkelijke maaltijd klaar waarna we nog even nagezeten hebben en met respect de afgelopen dag nog even doornamen. We hadden toch maar die 17,5 km gelopen. Maar dat het niet laat werd is wel duidelijk…………..voor tienen waren de oogjes dicht. Gevreesd werd de dag erop qua spierpijn etc. maar dat zien we dan wel weer.
Dag 13: van Torangariro naar Taupo. Za. 22-5 (totaal 127 km).
Na de goed genoten rust werden we wat later dan gebruikelijk wakker maar dit was niet zo verwonderlijk na de inspanning van die dag ervoor. Uit bed werden er diverse geluiden van spierpijn en stijfheid rondgeslingerd !!!!! De eerste stapjes deden ons terugdenken aan onze kindertijd (en dat is voor de “oudjes” wel een hele tijd terug) dus dat was even wennen.
Maar een goed ontbijtje deed wonderen en al gauw werden we wat actiever en vlotter. Onder het eten afgesproken dat we tot aan Taupo zouden rijden om daar eerst boodschappen in te slaan en dan te bezien wat we verder die dag zouden gaan doen.
Na alles ingepakt te hebben vertrokken we weer op weg naar Taupo daar via dit punt we dan de andere kant op moesten (tussendoor kon niet hoe spijtig dit ook was).
En wederom kwamen we langs dat schitterende meer van Taupo en liggend in het zonnetje liet dit meer zich wederom van zijn beste kant zien. Net voor Taupo besloten we de Huka Falls te bewonderen alsmede enorme stuwdam daar in de buurt die voor het publiek maar 4x per dag geopend werd om het water vanuit het Taupo-meer met kracht een lager dal in te zien duiken. Uiteraard van deze Huka Falls weer mooie foto’s genomen en daarna rond 14.00 uur de opening van de dam (een kwartier maximaal) te bewonderen. Het water viel met kracht een x-aantal meters omlaag in een dal om daarna met al zijn geweld verder tussen de bergketens aan beide kanten zich een weg te banen richting achterland. Dit was een magnifiek schouwspel en toonde aan hoeveel kracht het water wel niet had bij zo’n nauwe doorlating.
Hierna geluncht op een punt met uitzicht over Taupo wat een mooi schouwspel was. En wederom wat het weer ons gunstig gezind: volop zon dus lekker buiten de camper lunchen. Na de lunch zo gauw mogelijk Taupo ingedoken om de winkel te zoeken waar we de nodige boodschappen hebben ingekocht. Daarna teruggekeerd naar de parkeerplaats aan het water waar we voor 2 nachten eerder ook al hadden gestaan. Gelukkig waren we op tijd en hadden we nog keuze voor een mooie plek om de camper te stallen. Nog genietend van de avondzon hebben we even nog een lekkere drankje gedronken om daarna gauw de camper in te duiken want het werd alweer fris (speelde de vermoeidheid hier geen rol in mee?). Ook die avond lagen we erop tijd in al werd dit wel later dan de vorige avond. Maar goed geslapen hebben we in ieder geval wel.
Dag 14: van Taupo via Hastings naar Porangahau. Zo. 23-4 (totaal 292 km).
Die ochtend waren we redelijk vroeg uit de veren omdat we vandaag een wat langere rit voor de boeg hadden richting de westkust…………….richting de wijnstreken rondom Hastings en Napier.
Echter dit geschiedde niet alvorens eerst een paar schitterende momenten van ochtendgloren over het meer van Taupo op de gevoelige plaat te hebben vastgelegd. Wat blijft dit schouwspel toch mooi en wonderlijk.
Uit Taupo vervolgden we onze weg via SH-5 waar we onderweg nog een andere waterval tegenkwamen: de Waipunga-Falls. Deze bewondert en daarna weer doorgereden. Aangekomen in Hastings bezochten we daar eerst de befaamde boerenmarkt welke daar iedere zondag gehouden werd. Op deze markt verkochten de plaatselijke farmers hun produkten aan iedereen die dit maar wilde. Was op zich best gezellig mede ook dankzij het mooie weer. Middels onze informatie hadden we begrepen dat de plaatselijke bevolking er meestal een dagje uit van maakten; er werden namelijk ook diverse hapjes en drankjes werden aangeboden.
Hierna vertrokken we verder richting Hastings waar we hadden besloten om een paar wijnproeverijen te bezoeken in die omgeving(er waren daar diverse proeverijen dus keus genoeg). De 1e wijnproeverij heette Abbey en had heerlijke wijnen (witte maar ook rode wijnen-----------dus voor ieder wat wils; ). Kosten voor deze proeverij: NZ-dollars 5,00 voor in totaal 6 soorten wijnen--------------- niet verkeerd toch?. Daar het weer ook mee zat (zon) konden we buiten genieten van de uitgestrekte wijngaarden die men had met op de achtergrond de bergen. Mooier kan je het niet hebben (geconstateerd trouwens voor start van de proeverij).
Na deze proeverij vertrokken naar de volgende proeverij (dicht in de buurt-------------- eind van de weg) genaamd Alpha Donus. Hier was het stuk minder druk dan bij de vorige maar wederom goed verzorgd (kosten gelijk). Tijdens de proeverij vernamen we dat de eigenaar van deze wijngaarden en proeverij van oorsprong uit Nederland kwam en zich hier tot een wijnboer had ontwikkeld (hoe klein is dan de wereld niet?). Ook hier gingen de dames voor de witte wijn maar de “ouwe” ging zeer zeker voor de rode. René had zichzelf benoemd tot chauffeur die moest helaas aan het water.
Na hier ook een 6-tal wijnen te hebben geproefd vertrokken we verder. Niet nadat Joop een stoeltje had gevonden om nog even zittend in de zon van het toch wel mooie weer dat we hadden.
Op naar de volgende proeverij die lag aan de andere kant van het dorp Hastings. Deze proeverij was genoemd Sileni en had wel een sjiekere uitstraling. Vooral te zien bij de ontvangsthal en de ruimte waarin de wijnen konden worden geproefd. Op zich geen grote proeverij (kleiner dan de 1e) maar wel gezellig. En dezelfde prijs (glazen werden trouwend gevuld met een wat dikkere bodempje dus heel veel kreeg je niet). Na deze vertrokken we weer maar kwamen nog een proeverij tegen (genaamd Ngatarawa) welke zonder meer de meest luxe was. Echter we mochten niet meer naar binnen (sluitingstijd) dus dat was jammer………………maar het zij zo.
We besloten daarna om maar een overnachtingsplek te gaan opzoeken welke gevonden werd buiten het kleine plaatsje Poranggahau. Onderweg naar deze plek viel het René wel op dat de stemming er redelijk goed in zat ( best wel gezellig meelig en jolig) maar wat wil je dan ook: door 3 personen is in een tijdsbestek van ruim 3 uur in totaal 18 soorten wijn weggedronken (weliswaar kleine beetjes maar toch). De overnachtingsplek werd aan de oever van een meer gevonden met een mooie ondergaande zon die nog even op de foto werd vastgelegd.
We lieten daarop de goede maaltijd van onze kok ons welgevallen om daarna nog even een wijntje na te nemen en daarna ons nestje op te zoeken.
Zo dit was dan onze 2e weekverslag van onze reis door Nieuw-Zeeland. (Is nu wat sneller geplaatst op onze reisblog vanwege de goede Wifi-mogelijkheden in Te Anau te Nieuw-Zeeland alsmede dat we ook een middagje rust hebben genomen.)
We zitten nog steeds op het Noordereiland maar reden al aardig richting Wellington om daar op de 26e de ferry te pakken voor overtocht naar het Zuidereiland. Maar daarover later meer.
Periode: van 17-04-2017 t/m 23-04-2017.
Personen: “Oudjes”: Joop en Isabelle
“Aussies”: René en Masha
Dag 8: Van Takanini via Coromandel naar Waihi. Ma. 17-04 (totaal 294 km).
Na een natte nacht (diverse locale buien waren gevallen) werden we wakker in een wat vochtige omgeving (buiten) waardoor het wederom fris was. Maar we zaten lekker binnen dus dat deerde ons niet. Na het ontbijt gauw ons gereed maken voor de trip via de beroemde streek Coromandel.
Volgens eerdere informatie was het nog maar afwachten of we deze streek konden bezoeken (gezien de zware regenval in afgelopen weken van stormen zoals Debby en Cook) maar vol goede moed gingen we op weg. We zagen het wel en wanneer dit niet kon dan was het jammer (maar helaas).
Echter we hadden wederom het geluk mee: bij de eerste toeristeninformatiebureau vernamen we dat de wegen goed te berijden waren (ook voor onze camper) dus we konden onze reisplanning vervolgen. Via de SH-1 vervolgen we onze weg om langs diverse plaatsen te rijden (zoals Papakura en Bombay) om kort na Bombay naar links af te slaan richting de Coromandel (wegnummer 25). Na het plaatsje Thames reden we dit gebied binnen en wisten gelijk waarom we dit mooie gebied moesten bezoeken. Het leverde een schitterende schouwspel van water,zon,heuvels en dalen. We vervolgen onze weg volledig langs de kust (linkerkant water rechterkant glooiend landschap heerlijk badend in de zon). Na het plaatsje Coromandel bogen we af naar rechts (besloten gezien tijd om niet volledig de punt in de duiken) en vervolgen de weg (nog steeds nr. 25) verder via Whitianga/Tairua/Whangamata naar Waihi. Onderweg diverse stops gemaakt om te genieten van de vele mooie uitzichten (zowel over zee als landinwaarts) en vele mooie foto’s gemaakt. Duidelijk is wel dat dit inderdaad een schitterend gebied is en we blij waren dat we al dit moois hebben gezien.
Aangekomen bij Waihi hadden we al gauw een overnachtingscamping (uiteraard free) hadden gevonden: op een veldje achter een verlaten treinstation. En je raad het al………….Joop was in zijn nopjes met dit plaatje. Na eerst wat foto’s te hebben genomen van dit tafereel werd binnen in de camper (was al schemer en fris buiten) gegeten en nog wat nagezeten. Daar we allen redelijk moe waren van de toch wel lange maar vooral imponerende dag lagen we op tijd in bed.
Dag 9: Van Waihi via Karangahake Cave / Hobbiton-tours naar Mangatautari.
Di 18-04 (totaal 120 km).
Na wederom een frisse en ook vochtige nachtrust zaten we al gauw aan de ontbijttafel om te eten alsmede ook te bespreken wat de reisplanning vandaag zou zijn. In ieder geval moesten we om 13.30 uur in Matamata omdat we de vorige dag deze Hobbit-tours hadden geboekt.
Na het ontbijt vertrokken we richting die kant op en rijden het binnenland in om bij Karangahake te stoppen. Reden hiervan was het bezoeken van de Karangahake Cave wat vroeger een goudmijn was en men de historie hiervan had bewaard. Deze tocht leid je dan ook daadwerkelijk een cave in waar tevens waar vroeger het goud werd gedolven. Nou…………respect voor die gouddelvers van vroeger hoor; deze gangen waren smal, donker en nat. Tevens hadden ze daar ook nog de rails laten liggen waarover voormalige karretjes werden voortgeduwd om de gedolven stenen met goud te vervoeren tot buiten de grotten. Alvorens de trial te gaan bewandelen konden de heren zich nog op de foto (eigen foto’s) laten zetten in een volledige werkersuitrusting uit die tijd (zoiets als een standbeeld waar het hoofd niet aanwezig was; daar kon je je eigen hoofd “opzetten” en leek net of jezelf daadwerkelijk daar hebt gestaan). We hebben een stuk van deze trial gelopen en genoten ook van het mooie uitzicht dat werd geboden. Opmerkelijk in deze grotten waren wel de nog steeds aanwezige verschillende kleuren steen die de wanden van de grotten bekleden.
Aan het eind van deze trial (niet zo’n lange trial als later zou blijken) moesten we nog door een ruim 200 meter lange spoortunnel om aan de andere kant van het gebergte te komen. De weg was goed te bewandelen dus op zich viel dat mee.
Eerst aldaar bak koffie gedronken om daarna weer door te rijden richting Te Aroha (via wegnr. 26) om bij het plaatsje Tatuanui af te slaan richting Matamata (via wegnr. 27). Achter Matamara moesten we een klein weggetje de heuvels op om het startpunt van de Hobbit-tours te bereiken. Dat men er fors slaatje uit deze accommodatie werd al gauw duidelijk. Restaurant/shops etc waren er volop aanwezig en de bussen reden af en aan. Er was zelfs een mogelijkheid om met een helikopter over dit gebied te kunnen vliegen (hoe duur dit was hebben we maar niet gevraagd; onze kaartjes waren al niet zo goedkoop dus dan weet je het wel).Rond 14.00 uur werden we een bus ingeladen (totaal zo’n 30 a 40 man) om naar het dal te worden gebracht waar startpunt was. In de bus liet men via een videoscherm zowel de regisseur als de director van de Hobbit-films aan het woord. Bij startpunt aangekomen werden we middels een gids rondgeleid. Wie dacht dat dit een enorm gebied betrof kwam zeer bedrogen uit; wel was het schitterend gebouwd en tijdens de rondleiding werd al gauw duidelijk dat er van diverse trucages gebruikt werd gemaakt om de films (van de Lord of the Rings) te realiseren. Schitterend om te zien waren ook de diverse kleine huisjes met hun ronde deuren (zeer kenmerkend voor de film) en verschillende kleuren. Echter dit was alleen maar de voorkant; achterkant was er niet. Maar………..zonder twijfel het was zeer zeker de moeite waard. Interessant vooral was dat de gids diverse details uitlegden welke eisen er door de producer van de films werd geëist aan de realisatie van diverse shots. Men was soms wel uren bezig om een shot van enkele minuten (naar de wens van producer) gerealiseerd te hebben. We mochten overal foto’s van maken en daar werd ook gretig gebruik van gemaakt. Na een ruim 2 uur durende rondleiding werden we weer teruggebracht niet voordat we iets te drinken aangeboden aan het water. Daar het nog steeds goed weer was (met af en toe zon) waren de genomen foto’s erg mooi en contrasterend (werken met schaduw) wat uiteindelijk een mooi resultaat heeft opgeleverd. Ook vernamen we dat sommige delen van de serie films van Lord of the Rings hier eerder waren opgenomen. Toestemming van de overheid om in dit gebied te mogen filmen was er wel mits men de gebouwde zaken van duurzame producten maken om het niet te laten vervallen na diverse jaren. Uiteraard werd na afloop de bezoekers nog bewust even op de shops gewezen om iets te kopen wat door velen werd gedaan.
Na deze enerverende middag stapten we weer in de camper om een overnachtingsplaats te zoeken niet ver uit de buurt. Deze werd al gauw gevonden in Maungatautari. Gezien feit dat deze camping aan een meer lag en de zon nog scheen hebben we nog even lekker buiten gezeten. Hier nog even nagebabbeld over de mooie zaken welke we tegen waren gekomen (en eten natuurlijk) om daarna met een rond buikje en een voldaan gevoel te gaan slapen.
Dag 10: van Mangatoutari via Tirau naar Rotorua. Wo 19-04 (totaal 100 km).
Bij het ochtendgloren was Joop er al gauw uit om van de omgeving nog een paar prachtige foto’s te kunnen maken van de opgaande zon over het meer. Na te hebben ontbeten vertrekken we vertrekken rond 09.00 uur (dus aardig op tijd). Ditmaal zou het reisdoel Rotorua zijn om aldaar informatie etc. te verkrijgen voor de Tongariro-walk welke we in de planning hadden. Eerst reden we wat terug richting Matamata om daar inkopen te doen (wat nodig was daar diverse dingen bijna op waren). Na de boodschappen vertrokken we richting Tapapa via wegnr 28 om bij Tapapa linksaf te slaan richting Rotorua (via (SH-5). Rond 13.00 uur kwamen we aan in Rotorua om eerst daar te gaan lunchen aan het meer van Rotorua. We vonden al gauw een parkeerplaats aan het meer waar we een schitterend view over het meer hadden. Daar het weer ook meewerkte werden eerst een paar fotoshots genomen alvorens we gingen lunchen aan het water. Helaas was dit maar van korte duur want al gauw werden we belaagd door een bus vol met Aziaten die hier ook zo nodig moesten zijn. Later bleek echter waarom: dit punt was het startpunt van een rondvaartboot over het meer (schoepenradboot) alsmede kon je ook vluchten boeken (klein watervliegtuigje) om vanuit de lucht de mooie omgeving te verkennen.
Nou als je een ding over die Aziaten kan zeggen (vooral Chinezen): ze vinden zichzelf uitzonderlijk mooi en belangrijk en willen graag in alle poses (zowel man als vrouw) met het water op de achtergrond worden vastgelegd op de foto’s. Hoeveel foto’s er wel niet werden genomen weten we niet maar dit waren er velen. En niet allemaal met de goedkoopste camera’s.
We besloten om daarna nog gauw even Rotorua in te gaan om o.a. te boeken voor de Tongariro-walk voor vrijdag 21-04. Na dit te hebben afgehandeld nog even rond gekeken in het mooie stadje om daarna terug te keren naar de plaats waar we eerder die middag hadden gestaan. We moesten er wel op tijd zijn daar anders overnachtingsplaatsen bezet waren en we elders iets moesten gaan zoeken. Toen we eraan kwamen bleek al gauw dat we net op tijd waren: we hadden nog net een plaatsje dicht aan het meer over. Camper gauw gestald en nog gauw even lekker buiten gezeten en genoten van het uitzicht en het mooie weer. Tevens enkele malen watervliegtuigjes zien opstijgen alsmede een de rondvaartboot (voortgedreven door een schoepenrad) zien komen en gaan. Na wederom een goed diner te hebben genuttigd werd er nog een wijntje nagedronken om daarna gauw het bedje in te kruipen.
Dag 11: van Rotorua naar Tongariro. Do.20-04 (totaal 181 km).
Voordat we de stad uitgingen bezochten we aldaar eerst nog diverse geiserbronnen die stoom (met een aparte luchtje) de lucht inbliezen. Na deze geisers te hebben gezien (wat nog steeds een opmerkelijk gezicht was) vertrokken we verder richting Taupo (via de SH-5).
Daar het nog aardig op tijd was hadden we afgesproken om onderweg een walk te gaan doen en wel de Rainbow Mountain Scenic walk bij plaatsje Manngakakaramea. Dit alvast ter voorbereiding op de Tongariro-walk. Wederom was het schitterend weer (om te wandelen) met een zonnetje en af en toe lichte bewolking. De tocht duurde in totaal rond 3 uur wat op zich goed te doen was. Diverse mooie fotoshots werden genomen om zaken vast te leggen dat we er daadwerkelijk waren geweest. Hierna de reis vervolgt richting Taupo (via de SH-5)na eerst een welverdiende lucht te hebben genuttigd.
De weg ging, zoals we ondertussen gewend waren, heuvel op en heuvel af en de uitzichten waren her en der wederom fantastisch. Onderweg diverse stops gemaakt om dit te bewonderen en op foto’s vast te leggen. Na Taupo werd de weg vervolgd via de SH-1 die ons langs het meer van Taupo leidt. Dit was eigenlijk geen meer te noemen zo immens groot was dit meer. De tocht langs de ene zijde van het meer duurde wel meer dan 3 kwartier om daarna af te buigen naar Tongariro (nu via wegnr. 47). Buiten het plaatsje Tongariro hadden we een leuke overnachtingsplaats gevonden waar de nodige faciliteiten aanwezig waren (warme douches/elektriciteit).
Na de camper te hebben gestald informeerden we nog even waar de opstapplaats van het busje voor de Tongariro-walk zou zijn. Deze bleek net voor de camping te zijn wat uiteraard zeer goed uit kwam. Alleen het tijdstip was die ochtend wel vroeg: rond 06.45 uur zouden we opgepikt worden. Dus dat betekende maar één oplossing: op tijd eten en slapen om die dag erop fris en fruitig (figuurlijk) aanwezig te zijn. Tevens die avond alle zaken (kleding/brood/schoenen etc. klaarzetten). En………..het lukte ons ook nog: voor 21.30 uur lagen we al in bed (buiten was het al vanaf 18.00 uur donker en daar het helder was werd het die nacht goed koud).
Dag 12: Tongariro Alpine Crosswalking. Vrij: 21-04
na een redelijk koude nacht werd op tijd ontbeten en om 06.30 uur stonden we bepakt en bezakt op ons busje te wachten voor de walk. Buiten was het nog ontzettend fris dus we hadden ons goed ingepakt. En …………we bleken niet de enige “gekken” te zijn die deze tocht ging maken. In totaal 12 andere mensen reden gelijk met ons mee in het busje naar het startpunt van de walk.
Eerst zal ik even wat meer informatie over deze walk geven: het is een tocht van in totaal 17,4 km met vele graderingen van moeilijkheid en zwaarte. Van heel zwaar tot makkelijk>
Je start op een hoogte van 1200m om daarna bergopwaarts te “wandelen/klimmen” tot een maximale hoogte van bijna 1900m om daarna een lange afdaling in te zetten tot je het eindpunt bereikt wat ligt op een hoogte van 750m. Je ziet het dus al wel: veel stijging (in begin) om daarna te dalen. Middels een bijgeleverde kaart kon je redelijk goed de voortgang van de tocht zien waarbij diverse mooie look outs waren aangegeven. Maar er werd vooraf ook gewaarschuwd: denk niet te licht over deze tocht. Tenslotte is het de NZ’s best one-day hike. Geschatte looptijd tussen de 6-8 uur !!!
Nadat het busje ons had afgeleverd (in busje geen verwarming: kachel was kapot) starten we rond 07.30 uur onze tocht. Het was nog redelijk schemerig en knap koud maar vol goede moed gingen we op weg. Na eerst een wat vlakke stijgende pad te hebben gevolgd begon kort daarop het toch wel steile en heftige klimpartij (wel volgens en pad) bergopwaarts. En dat hellingen dan erg stijl kunnen zijn hebben we geweten. Na ongeveer 1 uur hadden we het eerste gedeelte bewandeld en waren op het punt van Soda Springs. Vanaf dit punt had je prachtig uitzicht op de Mount Doom (bekende berg uit de films van Lord of the Rings) welke net met zijn punt in het zonnetje lag. Na een korte stop op naar de volgende stop te weten bij de South Crater. Dit stuk werd aangegeven als redelijk zwaar en dat merkten we tegelijk. We hadden er meer moeite mee maar na uiteindelijk korter dan 1 uur belanden we op het punt van South Crater. Op dit bovenste punt gekomen (na de zware beklimming) namen we de tijd om even bij te komen en iets te nuttigen. Maar bovenal genieten van het mooie uitzicht 360 graden rond. Wat was dit mooi. Ook konden we van bovenaf terugkijken op de mensen die ons pad nog moesten lopen. En eerlijk gezegd…………hadden we daar toch wel een beetje medelijden mee maar uiteindelijk hebben zij er ook voor gekozen om deze crossing te doen net als wij. En de mensen beneden waren net kleine mieren die elkaar achtervolgden.
South Crater bestond uit een groot plateau waar vroeger de krater was van een destijds ontstane vulkaanuitbarsting. Lag echt in een kom met alleen maar afgekoelde lavastenen.
Na goed bijgekomen te zijn (ondertussen ging al een jasje uit daar de zon volop scheen dus dat was ontzettend mazzel hebben) vervolgden we onze weg. Hup over de rand van krater heen en wederom een steile klim naar boven toe waar stijgingspercentages van meer dan 10 % meer normaal dan afwijkend was. Maar we hielden de moed erin en na ruim een 3 kwartier waren we bij het volgende punt van bewondering te weten the Red Crater. Dit was gelijk op het hoogste punt wat we beklommen. Met een zeer voldaan gevoel keken we achterom de steile hellingen af die we toch maar even mooi hadden genomen. En wederom zagen we nog vele mensen aankomen die dit helse karwei nog moesten klaren. Het uitzicht was wonderschoon: je kon zover als mogelijk alles zien liggen (waaronder dus ook nog steeds Mount Doom) omdat we het geluk hadden dat het weer volledige meewerkte. Volop zon alleen wel een koud windje op dit punt. Maar uit de punt kon je heerlijk zitten en genieten van dit magnifieke uitzicht. Na bijgekomen te zijn vervolgden we onze weg en voor het eerst ging de weg wat bergafwaarts richting de Emerald Lakes welke we van bovenaf al konden bewonderen. De Emerald Lakes bestond uit een 3-tal meren die we van bovenaf konden bewonderen. Wat gelijk wel opviel was de rotte eieren-lucht welke uit deze wateren steeg. Maar de kleuren deed dit mindere aspect volledig vergeten. Alvorens de meren te bereiken moesten we wel een steile helling afglijden waar het losse gesteente dit niet makkelijker erop maakte (wie had gezegd dat dit een makkelijke tocht zou zijn ????????).
Na deze 3-tal meren te hebben gezien vervolgden we onze weg. Het verbaasde ons echter dat we wederom stegen maar na korte tijd bleek waarom: we kwamen op een ander helder blauw meer uit genaamd Blue Lake na een ruim 3 kwartier durende tocht. Het water was diepblauw en zeer uitnodigend om erin te duiken ware het niet dat dit hiervoor nu te koud was.
Op dit punt hebben we even lekker gezeten in de zon en wat gegeten en gedronken (extra) om weer een beetje op krachten te komen. Nog steeds zaten we ruimschoots boven de bomengrens dus alleen maar kale vlakten om ons heen maar wel schitterend. Vooral de kleurenschittering van diverse gesteenten in de zon maakte het schouwspel alleen maar mooier.
Na goed uitgerust en bijgekomen te zijn vervolgden we onze weg en je kon nu duidelijk merken dat we bergafwaarts gingen. Dit ging een stuk makkelijker en relaxter waardoor je nog meer van de mooie omgeving kon genieten. Na een tijdje verwelkomden ons de eerste begroeiingen op deze hellingen (zoals helmgras etc) waaruit bleek dat we dus inderdaad daalden. We werden nu over paadjes geleidt die goed aangelegd worden. Het was ten strengste verboden om buiten deze paden te treden daar deze crossing met toestemming van de oorspronkelijke bewoners en eigenaren van deze magnifieke bergrug konden bewandelen.
Na een uur bereikten we het volgende punt van rust- en plaspauze: de Ketetahi Shelter: een overdekt schuurtje waarin een zogenaamd “Franse wc” (dus alles viel volledig in de diepte) was gebouwd. Dit punt werd door de mensen gretig benut dus we hadden even de tijd alvorens “wij aan de beurt waren” om wat te kunnen loslaten.
Na dit te hebben gedaan vervolgden we onze weg: de laatste 6 km naar beneden richting de Car Park waar we weer door het busje zouden worden opgehaald. En hier is dan ook daadwerkelijk het spreekwoord voor ons bewaarheid geworden: de laatste loodjes wegen het zwaarst. We hebben de kilometers daadwerkelijk met z’n allen geteld om de moed erin te houden. Want we voelden nu terdege in onze benen en knieën de inspanningen die we vandaag hadden geleverd.
Uiteindelijk bereikten we het eindpunt rond 14.45 uur wat betekende dat we de crossing in totale tijd hadden belopen van iets meer dan 7 uur. Een prestatie waar we met z’n allen terecht zeer trots op konden zijn.
Gelukkig stond ons busje al gereed en kwamen we binnen 15 minuten aan op de camping. Daar we wisten dat op deze camping een spa aanwezig was kochten we gelijk voor een vol uur deze spa af (ieder stel een half uur). Het water in de spa was lekker warm en je raadt het al: we moesten moeite doen om na de inspanning van afgelopen dag en nu relaxend liggend in het heerlijke warme water wel wakker blijven en niet in slaap vallen. Dit viel niet mee maar het lukte.
Na gedoucht te hebben maakte de kok voor ons een stevig maar makkelijke maaltijd klaar waarna we nog even nagezeten hebben en met respect de afgelopen dag nog even doornamen. We hadden toch maar die 17,5 km gelopen. Maar dat het niet laat werd is wel duidelijk…………..voor tienen waren de oogjes dicht. Gevreesd werd de dag erop qua spierpijn etc. maar dat zien we dan wel weer.
Dag 13: van Torangariro naar Taupo. Za. 22-5 (totaal 127 km).
Na de goed genoten rust werden we wat later dan gebruikelijk wakker maar dit was niet zo verwonderlijk na de inspanning van die dag ervoor. Uit bed werden er diverse geluiden van spierpijn en stijfheid rondgeslingerd !!!!! De eerste stapjes deden ons terugdenken aan onze kindertijd (en dat is voor de “oudjes” wel een hele tijd terug) dus dat was even wennen.
Maar een goed ontbijtje deed wonderen en al gauw werden we wat actiever en vlotter. Onder het eten afgesproken dat we tot aan Taupo zouden rijden om daar eerst boodschappen in te slaan en dan te bezien wat we verder die dag zouden gaan doen.
Na alles ingepakt te hebben vertrokken we weer op weg naar Taupo daar via dit punt we dan de andere kant op moesten (tussendoor kon niet hoe spijtig dit ook was).
En wederom kwamen we langs dat schitterende meer van Taupo en liggend in het zonnetje liet dit meer zich wederom van zijn beste kant zien. Net voor Taupo besloten we de Huka Falls te bewonderen alsmede enorme stuwdam daar in de buurt die voor het publiek maar 4x per dag geopend werd om het water vanuit het Taupo-meer met kracht een lager dal in te zien duiken. Uiteraard van deze Huka Falls weer mooie foto’s genomen en daarna rond 14.00 uur de opening van de dam (een kwartier maximaal) te bewonderen. Het water viel met kracht een x-aantal meters omlaag in een dal om daarna met al zijn geweld verder tussen de bergketens aan beide kanten zich een weg te banen richting achterland. Dit was een magnifiek schouwspel en toonde aan hoeveel kracht het water wel niet had bij zo’n nauwe doorlating.
Hierna geluncht op een punt met uitzicht over Taupo wat een mooi schouwspel was. En wederom wat het weer ons gunstig gezind: volop zon dus lekker buiten de camper lunchen. Na de lunch zo gauw mogelijk Taupo ingedoken om de winkel te zoeken waar we de nodige boodschappen hebben ingekocht. Daarna teruggekeerd naar de parkeerplaats aan het water waar we voor 2 nachten eerder ook al hadden gestaan. Gelukkig waren we op tijd en hadden we nog keuze voor een mooie plek om de camper te stallen. Nog genietend van de avondzon hebben we even nog een lekkere drankje gedronken om daarna gauw de camper in te duiken want het werd alweer fris (speelde de vermoeidheid hier geen rol in mee?). Ook die avond lagen we erop tijd in al werd dit wel later dan de vorige avond. Maar goed geslapen hebben we in ieder geval wel.
Dag 14: van Taupo via Hastings naar Porangahau. Zo. 23-4 (totaal 292 km).
Die ochtend waren we redelijk vroeg uit de veren omdat we vandaag een wat langere rit voor de boeg hadden richting de westkust…………….richting de wijnstreken rondom Hastings en Napier.
Echter dit geschiedde niet alvorens eerst een paar schitterende momenten van ochtendgloren over het meer van Taupo op de gevoelige plaat te hebben vastgelegd. Wat blijft dit schouwspel toch mooi en wonderlijk.
Uit Taupo vervolgden we onze weg via SH-5 waar we onderweg nog een andere waterval tegenkwamen: de Waipunga-Falls. Deze bewondert en daarna weer doorgereden. Aangekomen in Hastings bezochten we daar eerst de befaamde boerenmarkt welke daar iedere zondag gehouden werd. Op deze markt verkochten de plaatselijke farmers hun produkten aan iedereen die dit maar wilde. Was op zich best gezellig mede ook dankzij het mooie weer. Middels onze informatie hadden we begrepen dat de plaatselijke bevolking er meestal een dagje uit van maakten; er werden namelijk ook diverse hapjes en drankjes werden aangeboden.
Hierna vertrokken we verder richting Hastings waar we hadden besloten om een paar wijnproeverijen te bezoeken in die omgeving(er waren daar diverse proeverijen dus keus genoeg). De 1e wijnproeverij heette Abbey en had heerlijke wijnen (witte maar ook rode wijnen-----------dus voor ieder wat wils; ). Kosten voor deze proeverij: NZ-dollars 5,00 voor in totaal 6 soorten wijnen--------------- niet verkeerd toch?. Daar het weer ook mee zat (zon) konden we buiten genieten van de uitgestrekte wijngaarden die men had met op de achtergrond de bergen. Mooier kan je het niet hebben (geconstateerd trouwens voor start van de proeverij).
Na deze proeverij vertrokken naar de volgende proeverij (dicht in de buurt-------------- eind van de weg) genaamd Alpha Donus. Hier was het stuk minder druk dan bij de vorige maar wederom goed verzorgd (kosten gelijk). Tijdens de proeverij vernamen we dat de eigenaar van deze wijngaarden en proeverij van oorsprong uit Nederland kwam en zich hier tot een wijnboer had ontwikkeld (hoe klein is dan de wereld niet?). Ook hier gingen de dames voor de witte wijn maar de “ouwe” ging zeer zeker voor de rode. René had zichzelf benoemd tot chauffeur die moest helaas aan het water.
Na hier ook een 6-tal wijnen te hebben geproefd vertrokken we verder. Niet nadat Joop een stoeltje had gevonden om nog even zittend in de zon van het toch wel mooie weer dat we hadden.
Op naar de volgende proeverij die lag aan de andere kant van het dorp Hastings. Deze proeverij was genoemd Sileni en had wel een sjiekere uitstraling. Vooral te zien bij de ontvangsthal en de ruimte waarin de wijnen konden worden geproefd. Op zich geen grote proeverij (kleiner dan de 1e) maar wel gezellig. En dezelfde prijs (glazen werden trouwend gevuld met een wat dikkere bodempje dus heel veel kreeg je niet). Na deze vertrokken we weer maar kwamen nog een proeverij tegen (genaamd Ngatarawa) welke zonder meer de meest luxe was. Echter we mochten niet meer naar binnen (sluitingstijd) dus dat was jammer………………maar het zij zo.
We besloten daarna om maar een overnachtingsplek te gaan opzoeken welke gevonden werd buiten het kleine plaatsje Poranggahau. Onderweg naar deze plek viel het René wel op dat de stemming er redelijk goed in zat ( best wel gezellig meelig en jolig) maar wat wil je dan ook: door 3 personen is in een tijdsbestek van ruim 3 uur in totaal 18 soorten wijn weggedronken (weliswaar kleine beetjes maar toch). De overnachtingsplek werd aan de oever van een meer gevonden met een mooie ondergaande zon die nog even op de foto werd vastgelegd.
We lieten daarop de goede maaltijd van onze kok ons welgevallen om daarna nog even een wijntje na te nemen en daarna ons nestje op te zoeken.
Zo dit was dan onze 2e weekverslag van onze reis door Nieuw-Zeeland. (Is nu wat sneller geplaatst op onze reisblog vanwege de goede Wifi-mogelijkheden in Te Anau te Nieuw-Zeeland alsmede dat we ook een middagje rust hebben genomen.)
We zitten nog steeds op het Noordereiland maar reden al aardig richting Wellington om daar op de 26e de ferry te pakken voor overtocht naar het Zuidereiland. Maar daarover later meer.