Reisverslag 4 Nieuw-Zeeland 2017

Reisverslag 4 reis Nieuw-Zeeland.              TOTALE REISDUUR: 07-04 t/m 19-05-2017

Periode:  van 17-04-2017 t/m 23-04-2017.
Personen:          “Oudjes”:  Joop en Isabelle
                               “Aussies”:  René en Masha

Dag 22: Van Hokitika naar Franz Josef Glacier.   Ma. 01-05-2017             (totaal  196 km).
Na wederom een frisse maar heldere nacht (temperatuur paar graden boven 0) werden we wakker met een stralend ochtendzonnetje schijnend over de bergtoppen. Uiteraard werden er gauw een paar foto’s alvorens het ontbijt werd genuttigd (kacheltje in camper aan).
Rond 09.00 uur vertrokken we richting de Franz Josef Glacier om wellicht daar een 2-tal kortere walks te gaan lopen (was de bedoeling althans). Op weg werden we weer verrast door stijgingen en dalingen alsmede ook het betere bochtwerk kwam weer om de hoek. Maar dat was niets vergeleken als met de schitterende landschappen die we voorgeschoteld kregen. Sommige bergtoppen waren nog besneeuwd maar lagen inmiddels volop in de zon wat de nodige mooie fotoshots opleverden. Rond 10.30 uur was het tijd voor een welverdiende rustpauze met koffie. We zagen een mooie parkeerplaats met uitzicht over een helder blauw stromende riviertje (nu dan want waarschijnlijk zal deze na de winter wel volledig vol lopen met smeltwater vanaf de bergen). Maar deze parkeerplaats bleek ook de landingsplaats (veldje daarnaast) van een helicopter te zijn die vluchten organiseerde over de toppen van zowel de Franz Josef Glacier alsmede de Fox Glacier. De eigenaar kwam gelijk naar ons toe om te vragen of wij een vlucht wilden boeken. Vragend naar de prijs schrokken wij ons een hoedje:  225 NZ-dollars voor een tocht van 20 minuten wat de kleinste vlucht was. Door ons werd gelijk aangegeven hiervoor geen interesse te hebben. De man liep teleurgesteld weg maar kwam even later toch terug bij Joop dat een speciale prijs voor ons zou hebben. Joop (door kinderen ook genaamd Papa-banditos)  rook hier zijn kans dus… Hij kon de vlucht aanbieden voor 200 NZ-dollars per persoon. Bod werd wederom afgewezen met gelijk of er nog mogelijkheden voor onderhandeling inzat. De man zei nee--------------dus er werd niet voor ons gevlogen.
Eerst even heerlijk koffie gedronken en diverse mooie foto’s gemaakt. Onderwijl kwam de helicopter van een vlucht terug met zeer blije mensen die uitstapten. Binnen 10 minuten vertrok de helicopter weer met de volgende passagiers. Toch wel een mooi gezicht zo’n helicopter.
Intern overleg kwamen we tot de conclusie dat dit wel erg gaaf zou zijn om zo’n vlucht mee te maken echter niet tegen deze prijzen. Hierop besloot Joop om nog éénmaal met de man te gaan onderhandelen en kijken wat er dit opleverde.  En zo als een goede papa-banditos moest handelen kwam er een zeer mooie prijs uit (na veel onderhandelingen) die Joop afstemde met de anderen. Hierop door de “oudjes” besloten om de trip te gaan doen met z’n allen tegen de laatst aangeboden prijs (verdere onderhandeling was niet meer mogelijk: de bodemprijs was bereikt). Joop terug naar de man en de deal rond gemaakt. Hierop moesten we ons eerst allemaal op de weegschaal staan en werd ons enkele veiligheidsvoorschriften voorgelezen ter info. Daarna wachten op de eerstvolgende vlucht met de helicopter. Toch wel spannend want niemand had nog ooit in een helicopter gevolgen.
Daar kwam de heli terug en na eerst bijgetankt te hebben konden wij instappen. Dames voorin naast de piloot en de heren achterin. Gelijk een koptelefoon op ons hoofd gezet (was wel nodig ook: wat een herrie maakt zo’n ding) en veiligheidsgordels vast. Uiteraard waren wij zelf voorzien van camera’s en onze telefoons om zoveel mogelijk foto’s van dit alles te kunnen maken.
Na een laatste check begon de vlucht……………..en hier is maar één woord voor: MAGNIFIEK.
Schitterend om vanuit de lucht de grond te kunnen zien en alles heel klein te kunnen waarnemen. Daarna vlogen we richting de eerder genoemde bergen en vlogen over de toppen heen van de met eeuwige sneeuw bedekte toppen. We zagen ook vele gletjerafdalingen waarin het ijs zijn weg naar beneden had gevonden. Ook lag er nog een meer boven tussen de bergkammen in met helder blauw water. Het is eigenlijk onbeschrijfelijk om dit alles in woorden neer te zetten:  je moet het gewoon zelf een keer hebben meegemaakt om te kunnen beoordelen hoe prachtig dit alles was. Af en toe kin je merken dat de luchtstromen soms wel heel sterk aanwezig waren waardoor de heli af en toe heen en weer schommelde. De dames voorin kregen het ook af en toe spaans benauwd wanneer de piloot over een hoge bergkam heenvloog om daarna weer net omlaag te duiken (niet veel maar toch). Ook zagen we de bergtoppen waarin delen van de filmen Lord of the Rings waren opgenomen. Voordat we in de gaten hadden vlogen we weer terug naar ons landingsplaats wat op zich ook schitterend was om de daling zelf in zo’n heli mee te maken. Uiteindelijk zette de piloot de heli netjes en vakkundig op de grond en stapten we voldaan uit de heli. Voordat we verdergingen wilde de piloot nog wel van ons vieren een foto net voor de heli maken wat bijzonder op prijs werd gesteld.
Terugkomend bij de camper waren we allemaal vol van deze vlucht en vonden het zonder meer de moeite waard om dit een keer mee te hebben gemaakt. Een ervaring die je niet snel in deze omgeving meer zal meemaken.
Door deze vlucht was het al met al wel te laat om nog de geplande 2 walks te gaan doen. Maar allen waren we het er mee eens: dit was geen enkel probleem voor datgene wat we hiervoor terug hebben gekregen door de helivlucht.
Hierna op weg naar Franz Josef Glacier om daar net voor dit dorp de Franz Josef Glacier-walk te doen langs een rivier/gletjserbedding. Deze tocht stond gepland als een 3 uur durende tocht (heen en terug) en daar het nog steeds mooi weer was heerlijk om dit pad te belopen. Aan beide kanten van de brede bedding waren hoge bergwanden te zien van waaruit diverse watervallen zich naar beneden storten. Na ongeveer 1,5 uur bereikten we het eindpunt van de heenreis en keken uit op de met sneeuw bedekte Franz Josef Glacier (welke we ruim 3 uur terug vanuit de lucht hadden bezien). Na even een rustpauze te hebben genomen (en genietend van het uitzicht maar ook van het mooie weer) vingen we de terugtocht aan die sneller verliep dan we dachten. Bij de camper terug besloten we onze overnachtingsplaats te gaan zoeken (wederom aan een meer ) alwaar we nog even met z’n allen deze wonderlijke dag hebben doorgenomen.
Na lekker gegeten te hebben en wat na te hebben gedronken (inmiddels begon het wederom goed fris te worden……heldere nacht in de bergen dan lukt dat wel) en besloten we op tijd te gaan slapen.

Dag 23: van Franz Josef Glacier via Fox Glacier door tot Wanaka.    Di. 02-05-2017      (totaal 322 km).
Na een toch wel koude nacht hebben we gauw ontbeten en zijn we weer op tijd vertrokken daar vandaag, na de Fox Glacier walk,  en toch wel lange rit voor de boeg stond.
Niet voordat er eerst nog een paar foto’s van het meer werden genomen (water lag helemaal stil) waar de vocht van optrok liggend in opkomende zonnestralen. Wat een mooi schouwspel.
Hierna op pad richting Fox Glacier (was niet erg ver weg) en daar de Fox Glacier-walk gedaan. Bijna net zo’n walk als die van de Franz Josef alleen hier liep je wel volledig in de bedding. En op het eindpunt wederom schitterende zicht op de mooie witte top van de Fox Glacier. En ……….het was mooi zonnig weer dus het kon niet meer stuk.
Bij terugkomst bij de camper eerst even koffie gedronken om daarna op weg te gaan richting Haast via de SH-6. Deze weg leidde ons weer mooi langs de kust wat een welkome afwisseling was. Echter de weg was redelijk bochtig en vol met stijgingen en dalingen maar dit was voor ons geen verrassing meer. Voor Haast hadden we nog een schitterend uitzichtpunt te bewonderen:  Knight Points (te Wahipounamu). Na Haast doken we weer het binnenland in om richting Wanaka te gaan rijden. En je raadt het wel:  het bochtencircuit lag weer voor ons. Na het plaatsje Makarora reden we nog aardige stijle helling op en over de top heen een schitterend uitzicht over Lake Wanaka te verkrijgen waar de zon inscheen. Wat een mooi beeld was dit. We konden helaas niet stoppen dus er konden op dat moment geen foto’s worden genomen. Na nog wat bochtenwerk omlaag belanden we aan de rand het dit meer waarbij we bij de eerste de beste gelegenheid stopten om foto’s te maken. Uitstappend werden we ook gelijk geconfronteerd met een ander aspect: harde en straffe wind. Maar dat kon ons niet weerhouden om enkele mooie pictures te maken. Gauw hierna de camper weer ingestapt om verder te trekken. De weg draaide opeens weg van dit meer en deed ons uitkomen bij een ander meer (Lake Hawea) alwaar ook mooie foto’s (o.a. ook dankzij de zon die nog in dit dal over het meer scheen) gemaakt. Daarna de weg vervolgd om niet al te laat bij onze overnachtingsplaats aan te komen (het was inmiddels al bij vieren) want voor 18.00 uur wilden we er zijn om niet in donker nog iets te gaan zoeken. Net buiten Wanaka (plaatsje Glenhua Bay) hadden we al een overnachtingsplaats uitgezocht waar we rond 17.00 uur aankwamen. Zo dat hadden we dan maar mooi weer geflikt en toch onderweg nog vele mooie dingen gezien. Gauw camper gestald en daarna lekker ons verwend met een goed bereidde maaltijd door onze kok.
Het beloofde ook die nacht weer goed koud te worden dus in de loop van de avond werd de kachel in de camper nog een half uurtje opgestookt.  Rond 22.30 werden de “kooien” weer gereedgemaakt om te slapen en kort daarna was het volledig rust in camper Kroes.

Dag 24: van Wanaka naar Te Anau.   Wo. 03-05-2017                (totaal 250 km).
Afgelopen nacht had het nogal gestormd maar vooral ook fors geregend. Ook bij het ontwaken regende het nog steeds al was de wind wel wat gaan liggen. Alvorens het bed uit te stappen werd toch eerst even de kachel in de camper aangezet om de ergste kou en vocht uit de camper te laten verdwijnen in een wat geriefelijker temperatuur. Naar buiten kijkend belemmerde je eigenlijk om eruit te stappen maar we moesten wel.
Na te hebben gegeten vertrokken we richting Te Anau waar we die dag erop een trip naar de Milfordsounds hadden geboekt (georganiseerd met busje en boot). Immers de tocht van Te Anau naar het vertrekpunt van de boot was een tocht van ruim 2,5 uur en daarbij druk en smal.
Door de tocht met het busje te doen konden we van alles heerlijk genieten en hoefden we ons geen zorgen te maken om op tijd bij de boot te zijn.
Maar we moesten ook eerst boodschappen doen in Wanaka dus dat werd eerst gedaan. Daarnaast wilden we in Wanaka de meest gefotografeerde boom bezien (1 enkele boom die in het water stond). Na de boodschappen alsmede wat shopping in Wanaka te hebben gedaan begon het weer iets op te knappen wat goed uit kwam om de boom te bezien. Echter………….wij waren niet de enigste mensen die die boom wilden bezien en fotograferen. Ook hier wederom de plaag “Aziaten” aanwezig met hun inmiddels bekende capriolen. Toch een paar mooie foto’s kunnen nemen (na een paar Aziaten nadrukkelijk op hun stoornissen te hebben gewezen) en vertrokken we richting Te Anau.
We moesten sowieso richting Queenstown  wat snel bereikt was. Kort voor Queenstown sloegen we (bij Frankton) om daarn via de SH-6 onze weg te vervolgen.
Na plaatsje Athol werddeweg echt slingerig en bochtig tussen de bergketens door (aan de ene kant berg en aan de andere kant alleen maar een zeer diep gat naar beneden het dal in) waarbij ook de snelheden soms minder dan 25km/uur waren. Daar het ook nog wat mistig en regenachtig was moest de nodige voorzichtigheid in acht worden genomen wat ook door ons uiteraard werd gedaan. Onderweg nog een ongeluk gezien waarbij delinkervoorkant van een auto wel heel erg in elkaar zat. Wat wel opviel was dat de politie op dit traject heel allert op snelheidsduivels was daar ze binnen now-time een overtreder te pakken had.
Uiteindelijk was deze rit afgelopen en konden we via  de routenr. 97 en daarna nr. 94 de weg vervolgen richting Te Anau. In Te Anau hadden we besloten om op een plaats te staan waar douches/wasgelegenheden alsmede stroomvoorziening aanwezig was. Dit om alles even bij te tanken en te lozen>
Na de camping (zeer goed verzorgd en voorzien van de beste kwaliteiten) te zijn opgereden werden we gelukkig dicht bij de “natte hoek” gestald. Je kon zien dat dit een wel gewaardeerde en hoog aangeschreven camping was: van alles was aanwezig en de verzorging zag er uitstekend uit.
Die avond kregen we echter problemen met onze “huisbatterij” die we niet konden oplossen. Dus hierover gebeld naar alarmnummer van verhuurbedrijf die aangaf om in Te Anau langs een bedrijf te gaan om e.e.a. te laten repareren. Dit zouden we dan vrijdag doen daar we donderdags de trip naar Milfordsound hadden ingepland. We hadden echter geluk dat er nog een electrisch kacheltje in de camper stond die we gauw aansloten (immers we hadden volledig stroomvoorziening dus ook alles kon opgeladen worden) en al gauw werd het behaaglijk in de camper.
We besloten op tijd naar bed te gaan daar we ’s-Ochtens rond 07.45 uur door het busje werden opgepikt voor de campingingang.

Dag 25: Trip naar Milfordsound.    Do.04-05-2017.
mede dankzij het electrische kacheltje was het redelijk te doen in de camper en werden we op tijd wakker voor deze dag. Naar buiten kijkend was het niet zo best gesteld: wat druilerig weer maar vooral grijs en het zag er niet naar uit dat dit vlot zou opknappen. Jammer voor de geplande trip maar het zij zo……………………aan het weer kunnen we niets veranderen.
Rond half acht vertrokken we bepakt en bezakt (met foto-apparatuur en telefoons) richting de uitgang van de camping waar het busje (maximaal 20 personen) op tijd zich aandiende. Eerst dachten we dat dit niet ons busje kon zijn (gezien de luxe uitstraling) maar dit bleek wel zo te zijn. Onze chauffeur van die dag, Justin, liet ons gauw binnen in de heerlijk verwarmde en luxe busje waar in totaal nog 6 andere personen inzaten. Verder kwam er niets meer bij.
Hierna vertrok het busje richting de boot: de tocht zou rond 2 uur duren dus het werd een lange zit. Maar de luxe van het busje en de uitleg van onze chauffeur (die zelf geboren en getogen uit Te Anau kwam) deed de reis veel positiefs aan. Het weer daarentegen was een stuk minder; grijs en nog steeds volop bewolkt. De laaghangende bewolking wilde ook maar niet optrekken dus we moesten het maar afwachten hoe de boottocht zou zijn. Onderweg diverse plaspauzes gehad waar de kou nog steeds nog voelbaar was. Wel konden er een paar mooie foto’s gemaakt worden van de paar zonnestralen die door het wolkendek heen kwam en de toppen deed opgloeien. We zouden ook door een ruim 1200 meter lange tunnel rijden die in het kader van de werkverschaffing destijds (jaren geleden) door de Government was gerealiseerd. Van heinde en ver werden de werkers aangetrokken om daarna hun familie ook aldaar te ontvangen. Wel had ook destijds het weer grote invloeden op de voortgang van het project. Zelfs in erge winterstorm was de helft van de tunnel weggeslagen door omlaag komend ijs (en steen uiteraard).
Bij de tunnel aangekomen moesten we wachten (wachttijd 8 minuten en je zag de klok waarop de tijd werd afgeteld) en stonden stil. Op dat moment kwam een redelijk grote vogel aangevlogen die op een bord net naast de bus ging zitten. Justin vertelde ons dat dit een kea (alpine-papegaai)  maar deze vogels waren inmiddels al zo gewend aan (en verwend door) de toeristen dat de vogel rustig zitten. Justin gaf aan dat op de terugweg dit nog wel een keer zou geschieden. Wachttijd was om dus we mochten door de tunnel (vergelijkbaar met de tunnels in Oostenrijk en Zwitserland maar dan 1-baans). Toen we door de tunnel heen waren knapte het weer zo waar iets op en werd de bewolking steeds dunner. Uiteindelijk rond 10.00 uur waren we aangekomen bij eindpunt van de bus en opstappunt van de boot. Tot onze verrassing bleek dat er voor ons een lunchmaaltijd aan boord was inbegrepen dus dat was mooi meegenomen. Lunchtijd was maar een half uurtje dus enige spoed was geboden om dit te verkrijgen mede gezien feit dat we hier ook wederom enorm last hadden van de plaag Aziaten die er in volle omvang aanwezig waren (van oud naar jong). En weer lieten ze zich van hun “beste” kant zien (figuurlijk bedoeld) en werden er diverse poses op de kade uitgeprobeerd met op de achtergrond de baai waarin we waren. Wij, nuchtere Hollanders, lieten dit allemaal maar lekker gebeuren en moesten soms wel lachen om al deze capriolen die men uithaalde om er maar zo mooi mogelijk op de foto te worden vastgelegd. Het was nog steeds redelijk fris dus we waren blij dat we in de hal stonden waar ongeveer een 5-tal bureaus hun plaatsje hadden staan om hun boten aan te bieden (en service te verlenen).
Rond 10.45 uur was inchecktijd dus we zorgden dat we ruimschoots op tijd vooraan stonden om de horde Aziaten voor te zijn. Dit lukte wonderwel goed en we stapten snel aan boord. Eerst een plaatsje zoeken om daarna langs de gespreide lunchbuffet (benedendeks) te lopen. Echter……….hier kregen we alsnog te maken met de opdringerige Aziaten en er moesten zelfs wat woorden en ellebogenwerk aan te pas komen om ze niet voor te laten kruipen (wat een volk is dat toch). Enfin we schepten (zoals een goed Hollander dat betaamt) de borden redelijk tot goed vol met het aangeboden eten. En dat was niet misselijk: noedels/rijst/broccoli/boontjes/stukjes gemarineerde kip/lamsvlees  in jus/oesters/kleine stukjes spareribs/salades (2 soorten) alsmede diverse sauzen etc. Keuzes volop (op dat moment dan nog wel) dus onze borden waren gauw vol geladen en we stapten naar onze tafel. Voor Joop was de keuze voor glutenvrij niet duidelijk gemaakt dus de kok werd er bij gehaald die uitleg gaf. De kok bereidde zelfs een 3-tal kipstukken en 3-tal stukken lamsvlees klaar om Joop te plezieren (zonder saus want deze waren niet glutenvrij).Wel moest hij even wachten en in die tussentijd was het schitterend om te zien hoe de plaag zich tegoed deed aan alle zaken en soms zaken weer teruglegden voor iets anders.( Nadat deze hausse van Aziaten van eten was voorzien was er weinig meer over). In ieder geval: goed verzorgd met ook bord vol ging Joop naar onze tafel toe om vol overgave te beginnen. Het smaakte ons allen voortreffelijk en de buikjes waren dan ook al rond tonnetje rond.
Ondertussen vertrok de boot van de kade en voer de baai in richting open zee. De route ging niet rechtuit maar moest diverse bochten maken waardoor je iedere keer weer wat nieuws zag. En………zowaar het zonnetje begon meer en meer terrein te winnen en na een half uurtje was het volop zonneschijn met af en toe een wolkje (wat voor het foto maken natuurlijk zeer gewaardeerd werd). Nadat we het eten naar binnen hadden geschrobd (zo voelde het in ieder geval wel) wilden de heren wel eens bovendeks kijken. De dames gaven aan nog even lekker binnen te blijven (Isabelle had gelukkig ook hier van tevoren een reispilletje ingenomen) wat hun het beste beviel. Tevens gingen ze koffie of thee halen (gratis) dus dat was mooi geregeld.
Bovendeks had je een schitterende uitzicht over het water en de beide steile bergketens aan beide kanten waarin diverse watervallen ontsprongen en met grof geweld hun water loosden in de baai. Ieder bocht gaf weer een ander beeld en ook hier geldt weer: dit moet je gezien hebben om de pracht en praal te kunnen bevatten. Het was zonder meer schitterend.
Behalve de plaag Aziaten die aan boord waren: wat was dit weer een ramp. Zonder ook maar iets te vragen drong men zich alle mensen naar de relingen toe om dat de meest uitgebreide rapportages te maken zonder rekening te houden met anderen. Uit de reacties van niet-Aziaten begrepen wij al gauw dat niet alleen wij ons hieraan ergerden.
Ik kan nog vele volzinnen over de pracht en praal van dit stukje natuur neerzetten echter dat duurt te lang. Maar datgene wat er over verteld wordt (hoe wonderschoon dat het is) kunnen wij zonder meer beamen.
Aan het eind van de baai gekomen draaide de boot weer om en voer nu langs de andere kant terug met weer andere mooie uitzichten. Ook de zon werkte volop mee om dit alles tot een schitterend schouwspel te maken wat we niet gauw zullen vergeten.
Tevens vergeten we ook niet het beeld van Aziaten die als het ware omvochten om op de foto genomen te worden terwijl ze ondertussen de scheepsbel voor op het schip konden luiden (net of men in Azië dat niet heeft?). Maar het gaf wel hilarische taferelen waar niet altijd even vrolijk mee werd omgegaan.
Na een vaartijd van ongeveer 2 uur kwamen we weer terug bij de kade aan en melden ons bij onze chauffeur die klaar stond om ons weer terug te vervoeren. Daar het mooi weer was zouden we wat vaker stoppen om mooie foto’s te maken waar dan ook ruim gebruik werd van gemaakt. Uiteindelijk waren we rond vier uur terug bij de camping waar we gauw de camper indoken (zon was daar al weg en het werd al lekker fris). En……………de kachel aan maar niet eerst dat we nogmaals gebeld hadden naar de verhuurdersbedrijf dat de zaken nog niet in orde waren en dat we morgen er langs zouden gaan. Daarnaast bemerkten we dat tot overmaat van ramp onze gasfles ook leeg was dus de kachel kon niet meer aan (brandt op gas). Maar gelukkig bracht een electrisch kacheltje de uitkomst en werd het lekker behaaglijk warm in de camper. Na een simpele maaltijd (immers de buikjes zaten nog vol van vanmiddag) hebben we nog even nagezeten om daarna op tijd in ons bedje te kruipen.
Die nacht zou het net boven 0 graden worden dus het kacheltje werd laag gezet maar wel aangehouden. Kort nadat we naar bed waren gegaan was het gauw rustig in camper Kroes.

Dag 26: van Te Anau naar Queenstown.   Vrij. 05-05-2017                         (totaal 218 km).
In een frisse camper werden we wakker en werd gauw het kacheltje op volle toeren gezet om toch met wat warmere temperatuur te kunnen ontbijten. Na het ontbijt te hebben genoten werd de camper reisklaar gemaakt maar eerst moesten we nog ons afvalwater lozen en onze voorraad schoonwater aanvullen. Dit gedaan te hebben gingen we op pad. Eerst het dorp Te Anau in om de aangegeven garage op te zoeken voor vervanging van de “huisbatterij” alsmede ook vervanging van de lege gasfles. Gelukkig kon dit bij dezelfde garage dus dat viel mee. Na een half uurtje was dit alles gefixed en konden we op weg naar Queenstown. Deze tocht zou niet al te inspirerend zijn dus de blikken werden op 0 gezet en gas geven. Niet al teveel want al gauw merkten we dat de plaatselijke polities waren zeer actief met snelheidscontroles en menig automobilist moest langs de kant van de weg stoppen met achter hun een politieauto.
We hielden ons keurig aan de snelheid en tuften lekker door richting Queenstown (via de SH-6). Onderweg nog wel wat foto’s genomen om de diversiteit van het landschap goed te hebben vastgelegd. Het blijft een schitterend land; en zowaar…………………zonneschijn volop (met lichte bewolking). Uiteindelijk belanden we vroeg in de middag in Queenstown waar de stad in doken. Queenstown is typisch een zeer sportief plaatsje waar tijdens ieder seizoen wel sportactiviteiten mogelijk zijn. Een zomer- en wintersportstadje (zomer i.v.m. de zee-inham en winter i.v.m. de achterliggende bergen waarvoor de gondel net buiten de stad al omhoog ging) en de beide andere seizoenen waren vooral wandel- en fietsseizoenen (van mountainbikes toe). De stad lag op dat moment heerlijk te soezen in de zon (die na 15.00 uur verdween volledig achter de bergketens) en het was er op dat moment zeer geriefelijk. Diverse winkels bezocht  (en wat souvenirs gekocht uiteraard) om rond 15.30 terug te keren naar de camper voor vertrek naar onze overnachtingsplaat net buiten Queenstown. Plek was gauw gevonden (wederom met schitterend uitzicht over het meer) maar daar hadden we weinig oog voor om dit buiten te bewonderen want het werd al lekker fris  Ben Lomond-trial te ondernemen welke tocht (indien je die volledig zou doen 6 tot 8 uur tijdsbeslag zou nemen. Echter er was een punt (Lomond saddle-point) waar je alsnog kon beslissen om het laatste stukje (nog ruim 1 uur omhoog en dan weer 1 uur omlaag) te pakken. Dat zien we morgen wel
Na het eten nog even nagezeten om daarna redelijk op tijd ons bed in te duiken (immers de trip voor morgen zou vroeg beginnen). Die nacht werd het inderdaad erg koud (temperaturen tot onder het nulpunt) wat betekende dat in de loop van de nacht de kachel in de camper aanging.

Dag 27:  Queenstown- de Ben Lomondtrack.    Za. 6-05-2017.
De wekker liep af om 06.30 uur en we kwamen allen tot de conclusie dat het wel erg koud was geweest die nacht. Buiten kijkend lag er een witte vrieslaag over het grasveld. Kachel dus wat hoger gesteld en gauw lekker ontbeten om daarna te rijden terug naar Queenstown en het vertrekpunt van de track. Rond 08.30 uur startte we met de track en gelijk ging het goed steil omhoog. Eerst over een hobbelweg om dan na enige tijd het bos in te duiken.
Wel kregen we ondertussen schitterende uitzichten te zien van de stad Queenstown nog gedompeld in de optrekkende mist en de bergtoppen al volop schitterend in de zon. Als het ware keken we over het wolkendek heen: in een woord schitterend. Door het bos was de tocht nog steeds goed steil maar ook donker (vroeg he) maar na een dik uur belanden we op het punt dat we de bomengrens hadden bereikt en dus de bergwand op moesten. Dit ging wat minder stijl dan in de bossen maar het lopen werd er niet makkelijker op. Wel konden we af en toe de eerste zonnestralen verwelkomen over de toppen van betreffende berg heen. Maar er waren nog diverse andere bergtoppen in de buurt die al volop in de zon lagen (andere kant). We stapten redelijk goed door (voor zover je hier kan springen met deze opwaartse lijn) echter je begon het al wel te merken in je kuiten dat deze er flink van langs kregen. Na een top te hebben beklommen (dachten we dat we er waren) vertelde ons het pad dat we moesten volgen dat we nog verder omhoog moesten dus alle moed weer verzameld en hup doorzetten maar weer. Voordeel was echter wel dat je nu in de zon liep dus dat was een prettige bijeenkomt (geen wind aanwezig). Uiteindelijk belanden we na ruim 3 uur te hebben gelopen de bekende Lomons saddle-point (rond 11.30 uur)waar besloten moest worden al of niet het laatste stuk (naar Lomonds summitpoint) te ondernemen ja of nee. Duur van de tocht was 1 uur en terug ook 1 uur dus in totaal nog 2 uur om weer op dit punt uit te komen. De “oudjes” hadden al eerder aangegeven dit laatste track niet te doen en zouden weer afdalen naar ons vertrekpunt waar de camper stond. Zij hadden het wel gehad met deze track.
Sleutels werd door René afgegeven aan Joop opdat de “Aussies” deze laatste track nog wel wilden ondernemen. Dus de wegen scheiden hier en de “oudjes” begonnen aan de afdaling wat op zich ook nog een onderneming werd doordat de ondergrond (door opwarming van de zon) al aardig drassig en blubberig begon te worden. In de afdaling kwamen de “oudjes” nog diverse mensen tegen die nog bergopwaarts gingen en wij spraken ze bemoedigend toe. Na een ruim 2 uur durende afdaling waarbij het laatste stuk een andere trial werd gelopen die veel intensiever en moeilijker was, belandde de “oudjes” rond 14.00 uur de camper. Gauw de wandelspullen uitgedaan en heerlijk de camper ingedoken om daar onder het genot van een lekkere kopje koffie + bouillon wat bij te komen. Nu was het wachten nog op de terugkomst van de “Aussies” welke echter niet eerder werd verwacht dan tussen 16.30 en 17.00 uur. Echter dat vonden de “oudjes” niet erg; konden ze even lekker relaxen en bijkomen van de gedane inspanningen. Tevens zorgden ze ervoor dat het in de camper behaaglijk was (dmv draaien van de motor daar de zon al rond 15.15 uur verdwenen was) alsmede heet water klaar voor een goed kopje versterkend middel oftewel bouillon.
Rond 17.00 uur zagen we ze komen aanlopen en werd de deur gauw opengedaan. Beiden vielen gelijk op de bank neer en waren duidelijk moe en ten einde. Ze moesten toegeven dat deze track zwaarder was geweest dan we hadden ingeschat en waren blij dat we terugwaren.
Ter informatie even:  de tocht was uiteindelijk ruim 14,5 km lang (tot aan Lomons-summit) en dit punt lag op 1750m. hoogte terwijl je startte op ongeveer  550m. hoogte. Dus hoogteverschil is ruim 1200m waarvan we het stijgingspercentage niet wisten maar dat het wel intensief en aardig stijl was.
De “oudjes” hadden tot Lomonds-saddlepunt gelopen wat op 1575m hoogte lag; totale lengte rond 12,5 km. Dus ook een enorme prestatie van hun. En samengevat was het een hele goede prestatie van ons allemaal.
Nadat de “Aussies” iets bij gekomen waren vertrokken we met de camper richting de overnachtingsplaats (zelfde als vorige nacht) maar niet nadat de “oudjes” nog even snel diverse boodschappen hadden ingeslagen waaronder een geroosterde kip van ruim 1,5 kilo die nog heerlijk warm was. Gauw naar de plaats van bestemming gereden en het eten klaar gemaakt (door Joop) en dit met z’n allen lekker opgegeten. Je begrijpt het wel dat het die avond niet laat werd (van vermoeidheid) en rond 22.00 uur gingen dan ook de (oog)luikjes van ons allen dicht. Het beloofde wederom een koude nacht te worden (temperatuur buiten onder het nulpunt) dus mogelijk zou de kachel s’-nachts nog even aangaan maar dat werd nog bezien.

Dag 28: van Queenstown naar Dunedin.   Zo. 07-05-2017                   (totaal 328 km).
Het was dus inderdaad een koude nacht geworden maar we hadden allemaal goed doorgeslapen en niet koud gehad. Dus dat viel mee. Wel was wederom de camperruiten volledig beslagen en wanneer je op dat moment buiten stapte kon je de reden waarom dan ook wel bedenken: er lag een vrieslaag over het gehele gras (volledig wit uitgeslagen) en diverse nog kleine aanwezige plasjes lag een dun ijslaagje op. Dus in de camper gauw de kachel aangezet om de ergste kou (en vocht) eruit te krijgen.
Buiten was het helden en over het meer lag een dicht mistbank maar de toppen van de bergen lagen al wel in de zon. Dus dat moest en zou een fotoshot worden………………….dus de kou maar even negeren. Je zag al wel dat de mistlaag over het water zachtjes aan het optrekken was want op zich een schitterend effect gaf over de contrasten tussen beneden en boven.
Na gegeten te hebben pakten we onze spullen in (onderwijl de motor alvast draaiende) en vertrokken rond 09.00 uur richting Dunedin. Dit betekende eigenlijk dat we dit stuk van het  Zuidereiland als het ware dwars overstaken: van de westkust (met de A.Tasmanzee) naar de oostkant (met de South Pacific). Deze tocht zou dus waarschijnlijk wel weer met stijgingen en dalingen geschieden (vooral in het eerste begin) en uiteindelijk zou het dan wat platter moeten worden (dachten wij).  In ieder geval ging het eerste stuk richting Cromwell wel door de bergketens heen en gezien de mist die er nog hing  was dit soms best wel eens lastig. Maar daar waar de zon door kwam zag je gelijk het mooie landschap met veel bergwanden en diepe dalen. Rond Cromwell waren er ook diverse grote wijnvelden te bezien die prachtig in de zon lagen. Onderweg langs diverse meren gereden waar natuurlijk wat foto’s werden gemaakt. Na Cromwell vervolgden we onze weg (via de SH-8) waar we langs diverse mooie plaatsen kwamen zoals Alexandra (in een dal)/Roxburgh/Lawrence om uiteindelijk bij Milton deze weg af te sluiten en op te draaien op de SH-1 richting Dunedin. Bij Waihola draaiden we helemaal richting de kust om bij Taieri Mouth uiteindelijk de zee weer zagen aan onze rechterzijde (South Pacific-ocean). We reden door Brighton om uiteindelijk in Dunedin uit te komen. Gelijk doorgereden naar het centrum om daar een visitor-centre te bezoeken. (kijken welke mogelijkheden hier in de omgeving waren en de nodige informatie te verkrijgen voor het eventueel bezoeken van de geelzwarte en blauwe pinguïns die daar in de buurt te zien zouden moeten zijn.
We parkeerden de camper net naast het zeer bekende treinstation (de meest gefotografeerde object in Nieuw-Zeeland) en je begrijpt natuurlijk wel dat Joop deze kans niet liet voorbij gaan om dit vast te leggen. Na deze shoot wandelden we het stadje in wat aardig bedrijvig was (ook al was het zondag). Al gauw de visitor-centre gevonden en de nodige informatie binnengekregen (bezien van de pinguins kon alleen middels een tour die redelijk duur was…………..dus dat was jammer maar dat gingen we dus niet doen). Hierna nog even rondgekeken in het stadje waar duidelijk de Schotse invloeden vanuit verleden aanwezig waren (pubs/gebouwen/schotse shops etc). Ter info: de naam Dunedin dankt dit stadje aan de Maori’se vertaling van Edinburgh.
Na te zijn uitgewinkeld vertrokken we met de camper naar een overnachtingsplaats welke lag net buiten Dunedin in het plaatsje Mosgiel alwaar de camper werd gestald en de avond en nacht zou worden doorgebracht. Eén duidelijk verschil was hier wel merkbaar (t.o.v. afgelopen dagen en nachten): het was hier een stuk warmer. Scheelde wel minimaal 6 tot 8 graden. Dit hield dus ook in dat de nacht niet zo koud zou worden hoopten we.

Zo, dit was dan reisverslag nummer 4 van onze reis en beginnen morgen aan onze laatste volle week in Nieuw-Zeeland. Wat gaat de tijd toch snel (when you having fun)
Komende week zullen we met name de oostkust van het zuidereiland gaan bewonderen.
Terugkijkend naar de afgelopen week kunnen we wel stellen dat het een zeer afwisselende week was geweest met alle faciliteiten en activiteiten erin. En uiteraard kunnen we dus ook constateren dat het in Nieuw-Zeeland (op zuidereiland) ter dege koud kan zijn (het winterseizoen bij Queenstown begint over 3 weken) en dat in de binnenlanden diverse ski- en andere wintersportmogelijkheden aanwezig zijn en beoefend kunnen worden. Wat vooral bijblijft is wel de helicoptervlucht/bezoek Milfordsound en toch ook zeker wel het prachtige landschap.

We zijn benieuwd wat ons de komende week allemaal te wachten staat…………….dus gauw naar verslag 5 maar dat duurt nog even