6e week camper: van Portland (Victoria) tot The Barossa Valley (18-11 t/m 24-11-2014)
26 november 2014 - Barossa Goldfields, Australië
18-11: frisse nacht gehad en rond 06.30 uur wakker. Buiten nog grijs maar droog. Toch maar opgestaan en eerst lekker ontbeten in de camper. Wederom vandaag maar een lange broek want het zag er somber uit. Maar wie weet knapt het op in de Grampians wat vandaag ons reisdoel is. Rond 08.00 uur vertrokken uit Portland om dan via de Henty Hwy naar Hamilton te rijden. Onderweg veel schaapfokkerijen gezien (merino-schapen) en dus veel grasland met afwisselende graangebieden. Heel wat anders dan voorheen en best mooi. Door Hamilton gereden naar Dunkeld alwaar we eerst de nodige informatie inwonnen om daarna de Grampians in te duiken. Niet alvorens een take-awaykoffie mee te nemen. Net park ingereden of we zagen al de eerste kangeroes dus dat was een goed teken. Ook het weer begon wat op te knappen en heel flauw braken de eerste zonnestralen door. Verder het park ingereden om nog vele oude bomen te zien in allerlei vormen en maten. Na een uurtje bezichtigden wij eerst een meer om daarna de Silverband Falls te bezoeken. Niet zo groot als we hadden verwacht maar wel mooi. Tevens zagen we enkele vogels die we nog niet kenden dus gauw foto's maken. Een bruin/grijze (!!!) papegaaigel zat maar 1 meter van ons vandaan te eten en liet zich niet storen door wie dan ook. Ook op de terugweg zat hij nog steeds rustig te eten.daarna doorgereden naar Halls Cap wat een zeer gezellige dorpje bleek te zijn. Het was er knap druk en vele terrasjes waren bezet mede vanwege het feit dat de lucht geheel opengetrokken was en dus de zon volop scheen. Gauw maar een korte broek aangedaan. Daar we nog wat op het programma hadden staan reden we door. Eerstvolgende bezoekadres was Reid Lookout en de Balconies. De look-out was ronduit schitterend: vanaf een uitstekende punt (wel afgezet met hekwerk) kon je zo de vallei inkijken. De diepte was enorm. Ok de Balconies was erg mooi met vele mooie look-outs over verschillende soorten dalen. Het was er erg rustig dus genoeg ruimte om mooie foto's te nemen. En.....zonnetje erbij wat wil je nog meer. Daarna door naar de Boroka Lookout die juist een geheel ander uitzicht had: over een groot meer. De daarop volgende attractiepunt waren de Mackenzie Falls waar in januari 2014 een enorme brand heeft gewoed. Deze brand is ontstaan door blikseminslag en had rond 56000 ha bos vernield. Dus we dachten dat het een zwart geblakerd gebied zou zijn waar alleen de watervallen waren te zien. Echter.....de natuur begon zichzelf al volledig te herstellen: veel jonge nieuwe plantjes kwamen al op maar ook aan de zwart geblakerde en geheel kale bomen waren nu al groene bladeren en takken aanwezig die het geheel een bijzonder aparte indruk gaven. Gewoonweg verbazend hoe de natuur volledig uit zichzelf begon te herstellen. De watervallen op zich waren ook mooi en hoog. Je kon zowel boven als onder bezoeken maar dan was je ruim 2 uur kwijt. Wij waren daarom tot de helft maar afgedaald want we moesten ook weer omhoog en dat was me toch stijl. Ik schat minstens 25% stijging wat gepaard ging met trappen en paden. Op de terugweg telden we ruim175 treden exclusief de aangelegde paden dus toen we boven waren hebben we maar even een rustpauze genomen en water gedronken alvorens weer te gaan rijden. Al met al vonden we het vandaag wel genoeg geweest en reden we snel het park uit om uiteindelijk in Horsham een camping te vinden waar we rond 16.30 uur aan kwamen. Gauw stoeltjes en tafel naar buiten en zitten volop in de zon. We hebben uiteindelijk tot rond 20.30 uur (toen ging de zon onder) buiten gezeten wat in afgelopen 2 weken niet meer was voorgekomen. (We hebben dus zelfs buiten gegeten). Daarna nog in de camper gezeten om de route voor morgen te bepalen. Gezien de heersende temperatuur zou het vannacht wel eens een lekker warm kunnen blijven dus......
19-11: de nacht was lang zacht maar begin van de ochtend werd het toch, door vocht, weer fris maar niet zo koud als anders. Wel scheen de zon al toen we rond 06.45 uur opstonden. Heerlijk. Gauw aangekleed (korte broek) en naar buiten om te ontbijten; zo moet het dus zijn op vakantie en we genoten er extra van opdat we dit al geruime tijd in Australie niet meer hadden meegemaakt. Rond 08.30 zijn we toch maar vertrokken. Daar we gisteren iets te ver naar het noorden hadden doorgereden moesten we een klein stukje terug (rond 50 km). We namen hiervoor de Wimmera Highway om na een 20 km van deze snelweg af te slaan en via B-wegen uiteindelijk bij Coleraine te eindigen. Deze streek staat vooral bekend als gebied met enorme graanvelden die we dan ook volop hebben gezien. En dan bedoel ik echt groots: bijna iedere boerderij/farm had minimaal 3 tot 5 enorme silo's bij huis staan + de nodige opslagschuren. Magnifiek om te zien. Daarbij horen uiteraard natuurlijk ook grote huizen en machines waarvan beiden geen gebrek. De huizen stonden soms in the middle of nowhere waar volgens mij niet veel mensen willen wonen. Maar.... het blijft mooi om te zien al die gele velden (net lente aan het worden dus volop in de groei). Op sommige velden lagen nog de grote rollen stro/hooi her en der verspreid op het land. We hadden bewust voor deze route gekozen om wat anders te zien nou dat hebben we dan ook gezien. Bij Coleraine kwamen we weer terug in de wat beter bewoonde wereld om koers te zetten naar Casterton. We dachten dat dit een redelijk grote plaats was dus zouden we even stoppen. Echter dit viel vies tegen en we zijn maar doorgereden via de Glenelg Hwy richting Mount Gambier die net in de staat South Australie lag. Deze staat heeft strenge invoereisen qua fruit/verse groente/planten en aardappelen: verboden om deze in te voeren!!!! We vroegen ons wel af hoe ze dat per voertuig zouden gaan controleren; we hadden nl nog 2 kilo appels bij ons die we in het korte tijdsbestek van nu niet weggegeten zouden krijgen. We zien het wel. Bij de grens aangekomen was er geen enkele controle o.i.d. dus we konden zo doorrijden hetgeen we natuurlijk ook deden als nette Hollander toch? Wel merkten we gelijk iets anders: onze miep ging in tijd een half uur terug wat we eigenlijk pas na ruim een kwartier constateerden. In Mount Gambier aangekomen (zon scheen heerlijk dus lekker warm) zijn we uitgestapt en hebben aldaar ruim 1, 5 uur geshopt. Daarna gauw naar het informatiecentrum om eea te ontvangen voor leuke activiteiten/bezienswaardigheden alsmede ook campingplaatsen. Na deze informatie te hebben ontvangen weer in de camper gestapt voor vervolg (niet voordat Isabelle heeft geposeerd voor het schip "Lady Nelson" uit 1799). Op naar Blue Lake welk meer ontstaan is uit een vulkaan/krater-uitbarsting vroege en waar het water gedurende het jaar van kleur veranderd van diepmgrijs (winter) naar diep blauw (zomer). Daar we al tegen de zomer aanlopen was het water nu al schitterend blauw gekleurd met hier en daar al zelfs diepblauw. Imponerend om te zien. Hierna zouden we weer richting de kust gaan om wellicht nog ergens aan het strand te kunnen verblijven gezien het nu mooie weer. Hiervoor de Southern Ports Hwy genomen om dit zsm te realiseren. Via Millicent doorgereden naar het plaatsje Beachport waar we zouden overnachten; camping was gauw gevonden maar eerst even door het plaatsje rijden om een indruk te krijgen en uiteraard de beach te zien. Nou beide zaken viel enorm tegen (plaatsje bijna geen winkels en weinig uitstraling/strand vies en smerig) dus beslissing was gauw gemaakt om door te rijden en wel naar Robe wat groter zou moeten zijn qua plaats.Daar aangekomen gauw camping opgezocht en nog even door het centrum gewandeld wat overigens ook tegenviel: weinig winkels/restaurants. En de meeste winkels gingen of waren al dicht (rond 17.00 uur waren we er). Dus maar terug naar de camping en daar leker buiten zitten met een wijntje. Nog lekker buiten gegeten en gezeten tot rond 20.30 om daarna de camper in te gaan (die heerlijk opgewarmd was). Kijken wel wat we morgen doen....... hangt af van het weer.
20-11: afgelopen nacht heerlijk geslapen mede door de zachte nachttemperatuur. Helaas was wel de lucht nu helemaal betrokken en bewolkt; dus van strandweer kon vanochtend in ieder geval geen sprake van zijn.in dat geval hadden we besloten om door te rijden en dan maar zien waar langs de kust dan wel strandweer was. Na ontbijt op ons gemak in de camper rond 08.00 uur van e camping vertrokken. We hadden even wat problemen om op juiste manier de weg uit het dorp te vinden maar onze miep was al wakker dus haar ingeschakeld en ja hoor binnen 5 minuten waren we nu op de juiste weg richting Meningie over de Southern Ports HWY (B-101). We kwamen als eerste langs Kingstone waar bij het informatieburo een 15 meter hoge rode kreeft (uiteraard niet echt) voor de ingang stond. Best imponerend. Gauw wat foto's nemen want het begon te regenen. Vlak daarnaast was een bakery waar ook take-awaykoffie werd geschonken. Na de koffie en wat lekkers te hebben gekocht weer op pad. Helaas werd het weer er niet beter op: begon steeds harder te regenen. Blij dat we dus hoog en droog zaten en we deze dag gebruikten als een reisdag om zo dicht mogelijk bij de overtocht naar Kangeroo Island te komen. Tot na Meningie bleef het een saaie rit gezien het slechtere weer alsmede ook weinig schoon natuurlandschap. Na Meningie moesten we afslaan om over de B-45 te rijden via Wellington naar Strathalbyn. Hier was duidelijk sprake van een veranderde natuur: nu werd het minimaal glooiend met grote graanvelden alsmede ook nu diverse wijngaarden. Op een gegeven moment moesten we met een pontje worden overgezet. Pontje stond natuurlijk eerst nog aan de overkant dus na enige tijd gewacht te hebben konden we de pont oprijden en overvaren. Leuke afwisseling. Na deze overtocht reden we door een wijngebied genaamd The Longhorn Creek hetgeen gelijk te merken was: verschillende wijnmerken werden langs de weg opmerkzaam gemaakt. Je kon ze bezoeken maar dat hebben we maar niet gedaan gezien onze planning. Op een gegeven moment moest ik nodig naar de wc en kwamen door een gehucht waar toevallig openbare toiletten waren. Wij stoppen daar en kon ik gauw mijn sanitaire stop uitvoeren. Naast deze ruimte stond 1 winkel (hier genoemd generalstore) waaar je ook koffie kon halen. Maar in deze shop kon je zelfs friet bestellen wat ik dus niet kon nalaten en als take-away heb meegenomen. Gauw weer veder. Wederom langs diverse wijnplantage gekomen waarvan mij 1 welmbekend klonk: Belderville. Dit leek wel een fabriek met die opslagtanks naast de deur (en niet 1 maar wel 12). Uiteindelijk aangekomen in Strathalbyn waar we eerst gauw boodschappen hebben gedaan zowel eten als drinken ( moet ook gebeuren he). Blijkt dat Strathalbyn best een grote dorp/stad was dus groot aanbod van winkels. Na inkopen te hebben gedaan weer op pad via Goorla naar Victor Harbor. Onderweg weer genoten van het heuvelachtig landschap waar vele wijngaarden stonden. En de zon was nu volledig doorgekomen wat het totaal plaatje alleen maar aantrekkelijker maakte om te stoppen maar dat deden we niet. Na een uur kwamen we aan in Victor Harbor wat een zeer gezellige uitstraling had en waar duidelijk het tourisme een belangrijke bron van inkomsten was want hier was duidelijk alles opgericht. Uiteindelijk het informatiecentrum gevonden waar we de reservering voor de ferry-overtocht naar Kangeroo Island moesten doen want dit kon niet bij de haven zelf. Ter info: deze bureaus worden gerund door vrijwilligers die hiervoor een kleine vergoeding krijgen. Maar de service was er grandioos. We werden uitstekend geholpen en geadviseerd. Doelstelling van ons was om vandaag nog de overtocht te doen om dan volledig 3 dagen op het eiland te kunnen verblijven. Probleem met de reservering was de lengte van de camper (7 meter) om die nog op de ferry te kunnen plaatsen. Daarnaast was de computer uitgevallen (dus dat euvel kennen ze hier ook) dus al lang es met telefoon en mondelinge bevestigingen. Door uitvallen van het systeem kon men dus niet bevestigen of de overtocht vandaag nog zou lukken; zo niet dan konden we pas morgenmiddag overvaren want de ochtendboten waren al volledig bezet. De adviseuse raadde ons aan om toch naar de haven te rijden (50 km) want ervaring leert dat men daar alles in het werk zal stellen om iedereen zsm over te brengen. Er zouden nog 2 boten vandaag varen: 1 om 17.30 en 1 om 19.30. Het was nu 16.10 uur dus naar nederlandse begrippen zou ruim 3 kwartier voldoende moeten zijn om dit te overbruggen. Maar en een camper en ervaring met de wegen daar rekende zij met minimaal 5 kwartier dus hadden wij nog maar 1 boot. Maar indien overtocht vandaag niet lukte: een overnachtingscamping was er vlakbij dus geen probleem. In ieder geval legde zij een en ander vast (na telefonisch accoord voor de terugtocht van zondagmiddag 16.30 uur) gingen wij gauw op pad niet voordat wij haar eerst haar hartelijk te hebben bedankt voor alle moeite die zij voor ons had gedaan (een optie om in Victor Harbor te overnachten was er niet daar alle campings volzaten ivm een festival voor schoolgaande jeugd waarvan nu 20.000 kinderen in de stad aanwezig waren. Dus alles was bezet). De weg was op zich een hele mooie route met dalingen en stijgingen en mooie landschappen en wij genoten ervan; maar toch stevig het gas erop met als resultaat dat we dus ons om 17.00 uur melden bij het office aan de kade. Daar was de boot van 17.30 uur nog niet aangekomen dus wij ons gauw melden. En wederom werden we uiterst vriendelijk en vlot geholpen wat als resultaat had dat we voor de boot van 17.30 uur op de reservelijst stonden. Sowieso hadden we de overtocht van 19.30 uur dus dat was mooi. Buitenkomend kwam net de boot van 17.30 uur aan. Kijkend naar het aantal auto's/campers zou het kunnen (dacht ik) maar daar kwam net zo'n grote truck aan (16 wielen totaal) dus onze hoop om met deze boot mee te kunnen viel weg. Nadat de boot was uitgeladen (van de auto's vanaf het eiland) begon het inladen. En tot mijn verbzaing moesten alle auto's/campers maar ook de vrachtauto' er allemaal achteruit in. Dus ook die grote truck. En warempel dit ging ook nog maar allemaal net. Tot onze verbazing kwam de dekofficier naar ons toe (wij waren de laatste die nog op de kade stonden) en gaf aan dat ook wij meekonden. Hoe dat was mij een raadsel maar oke ik startte de auto. Tot mijn verbazing hoefde ik niet achteruit erin maar vooruit. En de camper werd schuin op het laatste overgebleven stukje geloodst waardoor nog net de klep dichtkon. Het manouvreren van de camper ging op aanraden van de dekofficier uitstekend en warempel: de klep kon dicht en wij zaten op de boot. Overtocht zelf was binnen 45minuten geregeld (wel aardig wat deining). Wij moesten er als eerste uit maar op aanwijzingen van dekoffiecier ging dit uitstekend en konden we gelijk de camping opzoeken. Bij de overtochtreservering was deze camping inbegrepen en was ons site 12 toegewezen. Wij daarheen maar deze was al bezet!!! Netjes gevraagd of hun plaatsing wel correct was gezien onze reservering. Bleken dat dit ook Hollanders waren dus het taalgebruik ging iets makkelijker maar werd nu gelijk ook minder vriendelijk. De huidige "bezetters" van nr 12 gaven aan dat dit nummer nog vrij was (zie aanplakbiljet aan begin van de dag uitgeprint) en mevrouw vond dus dat zij er nu recht ophad geen rekening houdende met de reserveringen die overdag nog uitgegeven konden worden door het boekingskantoor. Ik trachtte haar duidelijk te maken dat haar stelling niet correct was maar er viel geen zinnig woord meer met haar te praten. Luid schreeuwend wilde ze haar man, die zich aan het wassen was, erbij halen onder haar uitspraak: typisch Hollanders. Dit ging mij iets te ver waarop ik verwijtend terugreageerde met de opmerking: kijk eerst even naar jezelf met je geblaf wat nergens opslaat en gebruik je verstand eens. Wij besloten, ter voorkoming van nog meer heibel en onnodige irritatie, maar te kiezen voor een andere vrije site en stalden daar onze camper. Onderwijl had zij inmiddels haar man ingelicht die de nodige kwade blikken onzerzijds op liet gaan (volgens mij was zijn vrouw nog steeds volledig over de toeren). Echter dit zo maar gelaten en lekker het stel in hun eigen sop laten gaar koken. Hier dus een voorbeeld wat wij in de afgelopen 1, 5 maand niet meer hadden meegemaakt. Uiteindelijk lekker geslapen met de wetenschap dat we nu al op Kangeroo Island waren.
21-11: vroeg eruit want wij wilden gelijk naar de andere kant van het eiland om vanuit het verste punt te starten voor onze ontdekkingreis over dit eiland. Dit betekende een reis van minimaal 2 uur. Even iets over dit eiland: het is ruim 175 km lang en ruim 55 km breed. Er zijn 3 hoofdwegen op dit eiland waar normale snelheid gereden kan worden; de rest van de wegen zijn allen van gravel tot zand. Over deze wegen zou je met de camper niet mogen rijden maar ik kan je nu al vertellen dat we ons hier niet aan zouden houden en diverse gravelwegen zullen pakken om ergens te komen. En later blijkt dat sommige verharde gravelwegen zeer goed te berijden viel. Maar goed wij dus vroeg op pad over de hoofdweg naar de andere kant van het eiland. Dit ging over heuvels en dalen en was zeer afwisselend. Aangekomen bij ons 1e doel bleek dat we eerst entree moesten betalen om dit park in te mogen ($10, 00 pp). Daarna door naar het uiterste puntje (nog 12 km) alwaar we uitkwamen bij een kolonie Nieuw-Zeelandse zeehonden die daar gevestigd waren. Wat zijn dit toch schitterende dieren die handig gebruik maakten van de sterke golfslagen van het water op de rotsen. Diverse zeehonden waren zeer fanatiek maar sommigen lagen ook heerlijk te zonnen op de rotsen. Magnifiek om te zien. Maar ze kunnen ook verschrikkelijk stinken wat duidelijk merkbaar was. Je blijft kijken maar uiteindelijk na een uurtje weer vertrokken naar de Remakable Rocks: rotsen met bijzondere vormen en kleur (rodemgloed over). Ondanks dat deze rotsen van graniet waren konden de beukende golven toch hun slijtende werk doen. En.... men had dit alles daar keurig aangelegd. Zelfs mensen met een rolstoel konden dit bereiken. Hierna weer terug naar het infocentrum waar we een ruim 2 uur durende wandeling hebben gemaakt. Heel mooi. Daarna de camper weer in om nu richting het Koala Walk+Cafe te gaan. Met een take-awaykoffie in de hand gingen we op zoek naar de koala's die we al gauw ontdekten maar ook hoorden: wat kunne de dieren een zwaar brommend geluid maken. Je wordt er angstig van als je het geluid niet kan plaatsen. Na vele koala's te hebben gezien in allerlei slaapstanden maar ook enkele aktievelingen vonden we het welletjes voor vandaag en gingen naar een camping toe (bij Vivonne Bay). En hier reden we dus over de eerste onverharde gravelweg welke niet zo denderend was; veel gehobbel. Maar doorgezet en we belanden op een camping waarin jezelf de betaling moest verrichten (enveloppe met inhoud in een daarvoor bestemde paal gooien). Heel apart maar iedereen hield zich hier keurig aan dus ook wij. Het was nog heerlijk weer dus tot na zonsondergang (20.30 uur) heerlijk buiten gezeten. In de camper nog gauw even de route van de dag erop uitgestippeld en daarna slapen.
22-11: na een redelijk warme nacht weer vroeg wakker en eerst lekker buiten ontbeten in de zon (flauwtjes) maar temperatuur was al goed. Dan op pad en we zouden naar het midden van het eiland gaan en dat betekende dus over onverharde wegen. Eerst nog even over de goede weg maar al gauw het ongewisse in. Uiteindelijk viel het allemaal best te doen. Je moest wel wat voorzichtiger en rustiger rijden maar dit alles viel mee. Wel onderweg diverse kangeroo-lijken gezien dus oppassen geblazen voor overstekend wild. In het midden hebben we een wild-lifepark bezocht waarin vele diersoorten aanwezig waren. Hier heb ik zelfs de kangeroes mogen voeren wat een schitterende ervaring was. Ze aten uit mijn hand en wanneer ik niet snel genoeg was pakten ze vanzelf wel iets uit de zak. Na deze mooie ervaring op naar noordelijke gedeelte van het eiland richting de mooie stranden en de rotsachtige kuststroken. En wederom via diverse gravelwegen. Wel allemaal door mooie en afwisselende omgevingen en gezien het mooie weer was dit alles een genot. Belandt in Stokes Bay alwaar wij zowaar een dolfijntje hebben gespot. We dachten eerst dat het dolfijntje dood was maar dit bleek niet het geval te zijn. Wel had het beestje moeilijk maar het ademde nog. Helaas konden we niets voor hem doen en moesten we het dier aan zijn lot overlaten. Net op het moment dat we de camper in wilden stappen kwamen er mensen aan met kleine kinderen die duidelijk naar het strand gingen. We waren benieuwd waar zij heen gingen want waar we nu waren was alleen maar rotsen en steen maar geen strand. Deze mensen stapten echter richting het rotsgedeelte alwaar een smal pad doorheen liep welke je soms gebukt moest volgen. Dit pad moest je weten want van buitenaf was het pad niet te zien. Maar dit was dan wel de moeite waard want daarachter was een schitterend strand te vinden waar we even heerlijk over gewandeld hebben. Na terugkomst bleek wonderwel het dolfijntje zichzelf toch te hebben gered want hij was er niet meer; gelukkig maar. Daarna nog een 2-tal beaches bezocht (King George Bay en Snelling Bay) waar de stranden zo niet mooier waren. Hierna weer terug naar het midden en dat moest dus via een gravelweg over een grote heuvel heen waarbij het stijgingspercentage 10% was (stond aangegeven op een bord). Daar er geen alternatief was deze juist heel rustig genomen wat leidde tot een werkelijk schitterend uitzicht zowel over de zee alsvover het land. Maar ja wat omhoog gaat moet ook weer omlaag dus.......wederom rustig aangedaan en zonder kleurscheuren kwamen uiteindelijk op een verharde weg uit. Een zucht van verlichting werd door Isabelle geuit. Via de verharde weg doirgereden nasr Emu-bay wat op zich tegenviel tov de andere stranden. Daarna door naar Kingscote wat een gezellig en vrolijk zou moeten zijn. Nou niets van gezien: zatermiddag na 15.00 uur alle winkels dicht en bijna geen restaurants/cafe's te zien met terrasjes of zoiets. Wij waren hier gauw doorheen en besloten door te rijden naar American River voor de camping die ongeveer als de vorige camping was maar nu aan het water. Bij aankomst scheen nog volop de zon dus...... lang buiten gezeten. Ook de nacht was aangenaam van temperatuur.
23-11: bij het ochtendgloren alweer wakker en warempel de zon scheen naar binnen. Na wederom buiten te hebben ontbeten zouden we vandaag rustig aandoen opdat we al dicht in de buurt waren van Penneshaw waar de ferry vertrok (voor ons om 17.30 uur). Na het ontbijt op weg maar eerst even netjes betalen in dendaarvoor bestemde paal (geen controle of iets dergelijks dus). Als nette Hollanders hebben we onze plicht gedaan en betaald. Vlak daarna kwamen wij Prospect Hill tegen. Dit blijkt een uutzichtspunt te zijn dus mooi om even foto's te maken van de omgeving met z'n heuvels en dalen. Nou dat hebben we geweten om 09.00 uur 's-ochtends: alvorens te kunnen genieten van het uitzicht moesten we 625 treden nemen. Nou dat viel dus wel even tegen (conditie?) en gelukkig was het nog niet zo warm. Na boven te zijn gekomen eerst maar even uitpuffen. Maar wel in de wetenschap dat deze 625 treden wederom genomen moesten worden om bij de camper te komen (geluk:nu wel naar beneden). Uiteindelijk weer veilig bij de camper aangekomen en hierna een 3-tal zeer mooie stranden bezocht (Island beach/Baudin beach en Browns beach) waar we de nodige aparte schelpen maar hebben meegenomen na een strenge selectie van de bazin. Over alle stranden heerlijk gelopen en veel schelpen gevonden. Hierna moesten we naar Penneshaw om aldaar als eerste te tanken want deze was bijna leeg. Op de laatste paar liters diesel kwamen we aan en vonden gelukkig gelijk de pomp wat een zucht van verlichting gaf (ondanks de duurdere dieselprijs). Na getankt te hebben zij we even doorgereden naar het strand om daar ruim 1, 5 uur door te brengen (lekker bakken dus). Het was nog vroeg dus besloten we om alsnog een wijnproeverij aan te doen (12 km verderop). Hier genoten van enkele lekkere wijntjes (isabelle dan want ik moest rijden) en tevens daar iets gegeten. Ze hadden het handig aangepakt: je kon lekker buiten zitten want het lag boven op een heuvel dus een mooi uitzicht ook nog over de zee. Hierna weer terug naar de haven waar we op de ferry wachten. En wij niet alleen: in totaal 3 grote vrachtwagens volgeladen met schapen die ook mee moesten naast diverse andere auto's en campers. Ook deze vrachtwagens moesten achteruit de ferry oprijden. Daarna stonden ze gezamenlijk naast elkaar en kon je de schapen zien. Per vrachtwagen 4 etages met schapen. Op de grootste vrachtwagen zaten er 600 schapen in; de andere 2 ieder 400 stuks (even gesproken met de chauffeur). De schapen hielden zich wonderwel zeer rustig ondanks de krappe ruimte. De overtocht verliep zeer rustig en na 3 kwartier waren we weer op het vaste land. Gauw een camping opgezocht en nog lekker 2 uur buiten gezeten zonder wind. Daarna kwam de wind opzetten en zijn we in de camper gegaan..... Morgen zien we wel weer; eerst een welverdiende nachtrust.
Al met al was Kangeroo-Island zeer mooi en hebben we veel gezien zowel qua natuur als dieren. In de afgelopen dagen toch nog ruim 700 km afgecrossd.
24-11: nou de welverdiende nachtrust werd ons niet geheel gegund. Was 's-avonds de wind al flink toegenomen in de nacht werd 'ie nog heviger en vielen er diverse regen buien met onweer erbij. En niet zulke zachte klappen ook. Gelukkig lagen we lekker in de camper maar van slapen kwam er niet veel zowelmregsn als het onweer hielden ons regegeld wakker. Pas rond 04.00 uur zwakte het wat af en vielen we alsnog in diepe slaap. Toch rond 07.00 uur wakker en van het slechte weer van afgelopen nacht was niets meer te merken. De wind was weg en zelfs de zon liet zich wat zien. Gauw eruit en ontbeten om rond 08.30 uur te vertrekken met als bestemming De Barossa Valley. Dit ging van Cape Jervis via Normanville/Mypong naar Aldinga over de B23 door de streek Fleurieu Peninsula. Het eerste stuk dwars door de binnenlanden met vele heuvels en dalen. Op deze heuvels zagen we al diverse wijngaarden staan afwisselend met grote graangebieden en veel bossen. Kortom mooi gebied om met een snelheid van gemiddeld 85 km te doorcrossen. Bij Myponga reden we al meer richting de kust om bij Aldinga bijna geheel langs de kust te gaan. Wederom helder blauw water en diverse leuke stranden die we maar niet bezocht hebben want we moesten nog door Adelaide heen en we wisten niet wat ons daar te wachten stond. Vanuit Aldinga moesten we de A-13 pakken (hadden we gisteravond uitgezocht) en deze volledig blijven volgen tot het einde want dan waren we dwars door Adelaide gereden. En.... ik moet zeggen dat ging uitstekend. De wegbewijzering was duidelijk en overzichtelijk. Via de nu wijken, maar vroeger voor-en nasteden, Noarlanga/Blackwood/ Marion/ Glenelg/Grange bereikten we het noordelijke gedeelte van Adelaide alwaar we richting Salisbury/Elizabeth opmoesten via de A-13/A-20. Maar toch hebben we er ruim 1, 5 uur over gedaan om van het zuidelijkste puntje naar het noordelijkste puntje van Adelaide te komen; dit zonder verkeerd te rijden. Nu de A-20 (genaamd de Main North Hwy) gevolgd tot aan Gawler waar we een infornatiecentrum aandeden voor informatie over de Barossa Valley (campings en georganiseerde wijntochten want een wijnproeverij te bezoeken zonder ook maar iets te proeven was voor ons uitgesloten). Na de verkregen info op weg de Barossa Valley in via de B-19 (Baroosa Valley way) richting Lyndoch. En nu was het een en al wijngaarden wat je langs de weg zag. Onderweg diverse foto's gemaakt van deze wijngaarden. Door Lyndoch heen en nu richting Tanunda waar het beeld niet wijzigde. Alleen de bijbehorende panden werden wat groter en mooier en ook zagen we dat veel van deze wijnbouwers ook hun eigen wijnproeverijen hadden die dagelijks voor het publiek open was. In dit gebied kwamen we voor nederlandse wijnmarkt wat bekendere namen tegen zoals: Seppelfieldts wine/Kaesler wines/Penfield wines etc maar toch voor mij wel de meest bekende Jacobs Creek. Maar hier gingen we niet aan om dat we eerst een camping alsmede de wijntour voor morgen geregeld wilden hebben. Het stadje Tanunda zag er zeer vriendelijk en gezellig uit maar we reden door naar het iets verderop gelegen stadje Nuriootpa waar de camping zou liggen. Daar aangekomen viel ons alles vies tegen (zowel stadje als ook de camping) dus gauw weer omgedraaid en terug naar Tarunda waar we al gauw een camping vonden aan de rand van de stad. Ook konden zij voor ons de wijntour regelen voor die dag erop dus dat was vlot afgehandeld. Camper gauw neergezet en even het stadje in. Veel zaken waren niet meer open (maandag en na 16.30 uur) maar uiteindelijk belanden we bij een restaurantje waar je ook wat soorten wijn kon proeven. Onder het genot van een glas wijn hebben we nog bijna een uur buiten in de zon gezeten. Rond 17.00 uur ging ook dit restaurant dicht dus wij terug naar de camping om daar nog even in de zon te hebben gezeten onder het genot van...... een glaasje wijn. Kort daarna kwamen er wolken en werd het frisser dus maar gauw naar binnen in de camper om daar te eten en de rest van de avond door te brengen. Morgen dus de wijntour: dus lekker ons overal laten heenrijden en genieten van de aangeboden wijnen. Voor mij stond een bezoek aan de Jacob Creeksproeverij bovenaan het lijstje; maar even afwachten of deze wens uit zou komen. Dat zien we dus morgen wel.......... zie volgend reisverslag (helaas dan al de laatste).
19-11: de nacht was lang zacht maar begin van de ochtend werd het toch, door vocht, weer fris maar niet zo koud als anders. Wel scheen de zon al toen we rond 06.45 uur opstonden. Heerlijk. Gauw aangekleed (korte broek) en naar buiten om te ontbijten; zo moet het dus zijn op vakantie en we genoten er extra van opdat we dit al geruime tijd in Australie niet meer hadden meegemaakt. Rond 08.30 zijn we toch maar vertrokken. Daar we gisteren iets te ver naar het noorden hadden doorgereden moesten we een klein stukje terug (rond 50 km). We namen hiervoor de Wimmera Highway om na een 20 km van deze snelweg af te slaan en via B-wegen uiteindelijk bij Coleraine te eindigen. Deze streek staat vooral bekend als gebied met enorme graanvelden die we dan ook volop hebben gezien. En dan bedoel ik echt groots: bijna iedere boerderij/farm had minimaal 3 tot 5 enorme silo's bij huis staan + de nodige opslagschuren. Magnifiek om te zien. Daarbij horen uiteraard natuurlijk ook grote huizen en machines waarvan beiden geen gebrek. De huizen stonden soms in the middle of nowhere waar volgens mij niet veel mensen willen wonen. Maar.... het blijft mooi om te zien al die gele velden (net lente aan het worden dus volop in de groei). Op sommige velden lagen nog de grote rollen stro/hooi her en der verspreid op het land. We hadden bewust voor deze route gekozen om wat anders te zien nou dat hebben we dan ook gezien. Bij Coleraine kwamen we weer terug in de wat beter bewoonde wereld om koers te zetten naar Casterton. We dachten dat dit een redelijk grote plaats was dus zouden we even stoppen. Echter dit viel vies tegen en we zijn maar doorgereden via de Glenelg Hwy richting Mount Gambier die net in de staat South Australie lag. Deze staat heeft strenge invoereisen qua fruit/verse groente/planten en aardappelen: verboden om deze in te voeren!!!! We vroegen ons wel af hoe ze dat per voertuig zouden gaan controleren; we hadden nl nog 2 kilo appels bij ons die we in het korte tijdsbestek van nu niet weggegeten zouden krijgen. We zien het wel. Bij de grens aangekomen was er geen enkele controle o.i.d. dus we konden zo doorrijden hetgeen we natuurlijk ook deden als nette Hollander toch? Wel merkten we gelijk iets anders: onze miep ging in tijd een half uur terug wat we eigenlijk pas na ruim een kwartier constateerden. In Mount Gambier aangekomen (zon scheen heerlijk dus lekker warm) zijn we uitgestapt en hebben aldaar ruim 1, 5 uur geshopt. Daarna gauw naar het informatiecentrum om eea te ontvangen voor leuke activiteiten/bezienswaardigheden alsmede ook campingplaatsen. Na deze informatie te hebben ontvangen weer in de camper gestapt voor vervolg (niet voordat Isabelle heeft geposeerd voor het schip "Lady Nelson" uit 1799). Op naar Blue Lake welk meer ontstaan is uit een vulkaan/krater-uitbarsting vroege en waar het water gedurende het jaar van kleur veranderd van diepmgrijs (winter) naar diep blauw (zomer). Daar we al tegen de zomer aanlopen was het water nu al schitterend blauw gekleurd met hier en daar al zelfs diepblauw. Imponerend om te zien. Hierna zouden we weer richting de kust gaan om wellicht nog ergens aan het strand te kunnen verblijven gezien het nu mooie weer. Hiervoor de Southern Ports Hwy genomen om dit zsm te realiseren. Via Millicent doorgereden naar het plaatsje Beachport waar we zouden overnachten; camping was gauw gevonden maar eerst even door het plaatsje rijden om een indruk te krijgen en uiteraard de beach te zien. Nou beide zaken viel enorm tegen (plaatsje bijna geen winkels en weinig uitstraling/strand vies en smerig) dus beslissing was gauw gemaakt om door te rijden en wel naar Robe wat groter zou moeten zijn qua plaats.Daar aangekomen gauw camping opgezocht en nog even door het centrum gewandeld wat overigens ook tegenviel: weinig winkels/restaurants. En de meeste winkels gingen of waren al dicht (rond 17.00 uur waren we er). Dus maar terug naar de camping en daar leker buiten zitten met een wijntje. Nog lekker buiten gegeten en gezeten tot rond 20.30 om daarna de camper in te gaan (die heerlijk opgewarmd was). Kijken wel wat we morgen doen....... hangt af van het weer.
20-11: afgelopen nacht heerlijk geslapen mede door de zachte nachttemperatuur. Helaas was wel de lucht nu helemaal betrokken en bewolkt; dus van strandweer kon vanochtend in ieder geval geen sprake van zijn.in dat geval hadden we besloten om door te rijden en dan maar zien waar langs de kust dan wel strandweer was. Na ontbijt op ons gemak in de camper rond 08.00 uur van e camping vertrokken. We hadden even wat problemen om op juiste manier de weg uit het dorp te vinden maar onze miep was al wakker dus haar ingeschakeld en ja hoor binnen 5 minuten waren we nu op de juiste weg richting Meningie over de Southern Ports HWY (B-101). We kwamen als eerste langs Kingstone waar bij het informatieburo een 15 meter hoge rode kreeft (uiteraard niet echt) voor de ingang stond. Best imponerend. Gauw wat foto's nemen want het begon te regenen. Vlak daarnaast was een bakery waar ook take-awaykoffie werd geschonken. Na de koffie en wat lekkers te hebben gekocht weer op pad. Helaas werd het weer er niet beter op: begon steeds harder te regenen. Blij dat we dus hoog en droog zaten en we deze dag gebruikten als een reisdag om zo dicht mogelijk bij de overtocht naar Kangeroo Island te komen. Tot na Meningie bleef het een saaie rit gezien het slechtere weer alsmede ook weinig schoon natuurlandschap. Na Meningie moesten we afslaan om over de B-45 te rijden via Wellington naar Strathalbyn. Hier was duidelijk sprake van een veranderde natuur: nu werd het minimaal glooiend met grote graanvelden alsmede ook nu diverse wijngaarden. Op een gegeven moment moesten we met een pontje worden overgezet. Pontje stond natuurlijk eerst nog aan de overkant dus na enige tijd gewacht te hebben konden we de pont oprijden en overvaren. Leuke afwisseling. Na deze overtocht reden we door een wijngebied genaamd The Longhorn Creek hetgeen gelijk te merken was: verschillende wijnmerken werden langs de weg opmerkzaam gemaakt. Je kon ze bezoeken maar dat hebben we maar niet gedaan gezien onze planning. Op een gegeven moment moest ik nodig naar de wc en kwamen door een gehucht waar toevallig openbare toiletten waren. Wij stoppen daar en kon ik gauw mijn sanitaire stop uitvoeren. Naast deze ruimte stond 1 winkel (hier genoemd generalstore) waaar je ook koffie kon halen. Maar in deze shop kon je zelfs friet bestellen wat ik dus niet kon nalaten en als take-away heb meegenomen. Gauw weer veder. Wederom langs diverse wijnplantage gekomen waarvan mij 1 welmbekend klonk: Belderville. Dit leek wel een fabriek met die opslagtanks naast de deur (en niet 1 maar wel 12). Uiteindelijk aangekomen in Strathalbyn waar we eerst gauw boodschappen hebben gedaan zowel eten als drinken ( moet ook gebeuren he). Blijkt dat Strathalbyn best een grote dorp/stad was dus groot aanbod van winkels. Na inkopen te hebben gedaan weer op pad via Goorla naar Victor Harbor. Onderweg weer genoten van het heuvelachtig landschap waar vele wijngaarden stonden. En de zon was nu volledig doorgekomen wat het totaal plaatje alleen maar aantrekkelijker maakte om te stoppen maar dat deden we niet. Na een uur kwamen we aan in Victor Harbor wat een zeer gezellige uitstraling had en waar duidelijk het tourisme een belangrijke bron van inkomsten was want hier was duidelijk alles opgericht. Uiteindelijk het informatiecentrum gevonden waar we de reservering voor de ferry-overtocht naar Kangeroo Island moesten doen want dit kon niet bij de haven zelf. Ter info: deze bureaus worden gerund door vrijwilligers die hiervoor een kleine vergoeding krijgen. Maar de service was er grandioos. We werden uitstekend geholpen en geadviseerd. Doelstelling van ons was om vandaag nog de overtocht te doen om dan volledig 3 dagen op het eiland te kunnen verblijven. Probleem met de reservering was de lengte van de camper (7 meter) om die nog op de ferry te kunnen plaatsen. Daarnaast was de computer uitgevallen (dus dat euvel kennen ze hier ook) dus al lang es met telefoon en mondelinge bevestigingen. Door uitvallen van het systeem kon men dus niet bevestigen of de overtocht vandaag nog zou lukken; zo niet dan konden we pas morgenmiddag overvaren want de ochtendboten waren al volledig bezet. De adviseuse raadde ons aan om toch naar de haven te rijden (50 km) want ervaring leert dat men daar alles in het werk zal stellen om iedereen zsm over te brengen. Er zouden nog 2 boten vandaag varen: 1 om 17.30 en 1 om 19.30. Het was nu 16.10 uur dus naar nederlandse begrippen zou ruim 3 kwartier voldoende moeten zijn om dit te overbruggen. Maar en een camper en ervaring met de wegen daar rekende zij met minimaal 5 kwartier dus hadden wij nog maar 1 boot. Maar indien overtocht vandaag niet lukte: een overnachtingscamping was er vlakbij dus geen probleem. In ieder geval legde zij een en ander vast (na telefonisch accoord voor de terugtocht van zondagmiddag 16.30 uur) gingen wij gauw op pad niet voordat wij haar eerst haar hartelijk te hebben bedankt voor alle moeite die zij voor ons had gedaan (een optie om in Victor Harbor te overnachten was er niet daar alle campings volzaten ivm een festival voor schoolgaande jeugd waarvan nu 20.000 kinderen in de stad aanwezig waren. Dus alles was bezet). De weg was op zich een hele mooie route met dalingen en stijgingen en mooie landschappen en wij genoten ervan; maar toch stevig het gas erop met als resultaat dat we dus ons om 17.00 uur melden bij het office aan de kade. Daar was de boot van 17.30 uur nog niet aangekomen dus wij ons gauw melden. En wederom werden we uiterst vriendelijk en vlot geholpen wat als resultaat had dat we voor de boot van 17.30 uur op de reservelijst stonden. Sowieso hadden we de overtocht van 19.30 uur dus dat was mooi. Buitenkomend kwam net de boot van 17.30 uur aan. Kijkend naar het aantal auto's/campers zou het kunnen (dacht ik) maar daar kwam net zo'n grote truck aan (16 wielen totaal) dus onze hoop om met deze boot mee te kunnen viel weg. Nadat de boot was uitgeladen (van de auto's vanaf het eiland) begon het inladen. En tot mijn verbzaing moesten alle auto's/campers maar ook de vrachtauto' er allemaal achteruit in. Dus ook die grote truck. En warempel dit ging ook nog maar allemaal net. Tot onze verbazing kwam de dekofficier naar ons toe (wij waren de laatste die nog op de kade stonden) en gaf aan dat ook wij meekonden. Hoe dat was mij een raadsel maar oke ik startte de auto. Tot mijn verbazing hoefde ik niet achteruit erin maar vooruit. En de camper werd schuin op het laatste overgebleven stukje geloodst waardoor nog net de klep dichtkon. Het manouvreren van de camper ging op aanraden van de dekofficier uitstekend en warempel: de klep kon dicht en wij zaten op de boot. Overtocht zelf was binnen 45minuten geregeld (wel aardig wat deining). Wij moesten er als eerste uit maar op aanwijzingen van dekoffiecier ging dit uitstekend en konden we gelijk de camping opzoeken. Bij de overtochtreservering was deze camping inbegrepen en was ons site 12 toegewezen. Wij daarheen maar deze was al bezet!!! Netjes gevraagd of hun plaatsing wel correct was gezien onze reservering. Bleken dat dit ook Hollanders waren dus het taalgebruik ging iets makkelijker maar werd nu gelijk ook minder vriendelijk. De huidige "bezetters" van nr 12 gaven aan dat dit nummer nog vrij was (zie aanplakbiljet aan begin van de dag uitgeprint) en mevrouw vond dus dat zij er nu recht ophad geen rekening houdende met de reserveringen die overdag nog uitgegeven konden worden door het boekingskantoor. Ik trachtte haar duidelijk te maken dat haar stelling niet correct was maar er viel geen zinnig woord meer met haar te praten. Luid schreeuwend wilde ze haar man, die zich aan het wassen was, erbij halen onder haar uitspraak: typisch Hollanders. Dit ging mij iets te ver waarop ik verwijtend terugreageerde met de opmerking: kijk eerst even naar jezelf met je geblaf wat nergens opslaat en gebruik je verstand eens. Wij besloten, ter voorkoming van nog meer heibel en onnodige irritatie, maar te kiezen voor een andere vrije site en stalden daar onze camper. Onderwijl had zij inmiddels haar man ingelicht die de nodige kwade blikken onzerzijds op liet gaan (volgens mij was zijn vrouw nog steeds volledig over de toeren). Echter dit zo maar gelaten en lekker het stel in hun eigen sop laten gaar koken. Hier dus een voorbeeld wat wij in de afgelopen 1, 5 maand niet meer hadden meegemaakt. Uiteindelijk lekker geslapen met de wetenschap dat we nu al op Kangeroo Island waren.
21-11: vroeg eruit want wij wilden gelijk naar de andere kant van het eiland om vanuit het verste punt te starten voor onze ontdekkingreis over dit eiland. Dit betekende een reis van minimaal 2 uur. Even iets over dit eiland: het is ruim 175 km lang en ruim 55 km breed. Er zijn 3 hoofdwegen op dit eiland waar normale snelheid gereden kan worden; de rest van de wegen zijn allen van gravel tot zand. Over deze wegen zou je met de camper niet mogen rijden maar ik kan je nu al vertellen dat we ons hier niet aan zouden houden en diverse gravelwegen zullen pakken om ergens te komen. En later blijkt dat sommige verharde gravelwegen zeer goed te berijden viel. Maar goed wij dus vroeg op pad over de hoofdweg naar de andere kant van het eiland. Dit ging over heuvels en dalen en was zeer afwisselend. Aangekomen bij ons 1e doel bleek dat we eerst entree moesten betalen om dit park in te mogen ($10, 00 pp). Daarna door naar het uiterste puntje (nog 12 km) alwaar we uitkwamen bij een kolonie Nieuw-Zeelandse zeehonden die daar gevestigd waren. Wat zijn dit toch schitterende dieren die handig gebruik maakten van de sterke golfslagen van het water op de rotsen. Diverse zeehonden waren zeer fanatiek maar sommigen lagen ook heerlijk te zonnen op de rotsen. Magnifiek om te zien. Maar ze kunnen ook verschrikkelijk stinken wat duidelijk merkbaar was. Je blijft kijken maar uiteindelijk na een uurtje weer vertrokken naar de Remakable Rocks: rotsen met bijzondere vormen en kleur (rodemgloed over). Ondanks dat deze rotsen van graniet waren konden de beukende golven toch hun slijtende werk doen. En.... men had dit alles daar keurig aangelegd. Zelfs mensen met een rolstoel konden dit bereiken. Hierna weer terug naar het infocentrum waar we een ruim 2 uur durende wandeling hebben gemaakt. Heel mooi. Daarna de camper weer in om nu richting het Koala Walk+Cafe te gaan. Met een take-awaykoffie in de hand gingen we op zoek naar de koala's die we al gauw ontdekten maar ook hoorden: wat kunne de dieren een zwaar brommend geluid maken. Je wordt er angstig van als je het geluid niet kan plaatsen. Na vele koala's te hebben gezien in allerlei slaapstanden maar ook enkele aktievelingen vonden we het welletjes voor vandaag en gingen naar een camping toe (bij Vivonne Bay). En hier reden we dus over de eerste onverharde gravelweg welke niet zo denderend was; veel gehobbel. Maar doorgezet en we belanden op een camping waarin jezelf de betaling moest verrichten (enveloppe met inhoud in een daarvoor bestemde paal gooien). Heel apart maar iedereen hield zich hier keurig aan dus ook wij. Het was nog heerlijk weer dus tot na zonsondergang (20.30 uur) heerlijk buiten gezeten. In de camper nog gauw even de route van de dag erop uitgestippeld en daarna slapen.
22-11: na een redelijk warme nacht weer vroeg wakker en eerst lekker buiten ontbeten in de zon (flauwtjes) maar temperatuur was al goed. Dan op pad en we zouden naar het midden van het eiland gaan en dat betekende dus over onverharde wegen. Eerst nog even over de goede weg maar al gauw het ongewisse in. Uiteindelijk viel het allemaal best te doen. Je moest wel wat voorzichtiger en rustiger rijden maar dit alles viel mee. Wel onderweg diverse kangeroo-lijken gezien dus oppassen geblazen voor overstekend wild. In het midden hebben we een wild-lifepark bezocht waarin vele diersoorten aanwezig waren. Hier heb ik zelfs de kangeroes mogen voeren wat een schitterende ervaring was. Ze aten uit mijn hand en wanneer ik niet snel genoeg was pakten ze vanzelf wel iets uit de zak. Na deze mooie ervaring op naar noordelijke gedeelte van het eiland richting de mooie stranden en de rotsachtige kuststroken. En wederom via diverse gravelwegen. Wel allemaal door mooie en afwisselende omgevingen en gezien het mooie weer was dit alles een genot. Belandt in Stokes Bay alwaar wij zowaar een dolfijntje hebben gespot. We dachten eerst dat het dolfijntje dood was maar dit bleek niet het geval te zijn. Wel had het beestje moeilijk maar het ademde nog. Helaas konden we niets voor hem doen en moesten we het dier aan zijn lot overlaten. Net op het moment dat we de camper in wilden stappen kwamen er mensen aan met kleine kinderen die duidelijk naar het strand gingen. We waren benieuwd waar zij heen gingen want waar we nu waren was alleen maar rotsen en steen maar geen strand. Deze mensen stapten echter richting het rotsgedeelte alwaar een smal pad doorheen liep welke je soms gebukt moest volgen. Dit pad moest je weten want van buitenaf was het pad niet te zien. Maar dit was dan wel de moeite waard want daarachter was een schitterend strand te vinden waar we even heerlijk over gewandeld hebben. Na terugkomst bleek wonderwel het dolfijntje zichzelf toch te hebben gered want hij was er niet meer; gelukkig maar. Daarna nog een 2-tal beaches bezocht (King George Bay en Snelling Bay) waar de stranden zo niet mooier waren. Hierna weer terug naar het midden en dat moest dus via een gravelweg over een grote heuvel heen waarbij het stijgingspercentage 10% was (stond aangegeven op een bord). Daar er geen alternatief was deze juist heel rustig genomen wat leidde tot een werkelijk schitterend uitzicht zowel over de zee alsvover het land. Maar ja wat omhoog gaat moet ook weer omlaag dus.......wederom rustig aangedaan en zonder kleurscheuren kwamen uiteindelijk op een verharde weg uit. Een zucht van verlichting werd door Isabelle geuit. Via de verharde weg doirgereden nasr Emu-bay wat op zich tegenviel tov de andere stranden. Daarna door naar Kingscote wat een gezellig en vrolijk zou moeten zijn. Nou niets van gezien: zatermiddag na 15.00 uur alle winkels dicht en bijna geen restaurants/cafe's te zien met terrasjes of zoiets. Wij waren hier gauw doorheen en besloten door te rijden naar American River voor de camping die ongeveer als de vorige camping was maar nu aan het water. Bij aankomst scheen nog volop de zon dus...... lang buiten gezeten. Ook de nacht was aangenaam van temperatuur.
23-11: bij het ochtendgloren alweer wakker en warempel de zon scheen naar binnen. Na wederom buiten te hebben ontbeten zouden we vandaag rustig aandoen opdat we al dicht in de buurt waren van Penneshaw waar de ferry vertrok (voor ons om 17.30 uur). Na het ontbijt op weg maar eerst even netjes betalen in dendaarvoor bestemde paal (geen controle of iets dergelijks dus). Als nette Hollanders hebben we onze plicht gedaan en betaald. Vlak daarna kwamen wij Prospect Hill tegen. Dit blijkt een uutzichtspunt te zijn dus mooi om even foto's te maken van de omgeving met z'n heuvels en dalen. Nou dat hebben we geweten om 09.00 uur 's-ochtends: alvorens te kunnen genieten van het uitzicht moesten we 625 treden nemen. Nou dat viel dus wel even tegen (conditie?) en gelukkig was het nog niet zo warm. Na boven te zijn gekomen eerst maar even uitpuffen. Maar wel in de wetenschap dat deze 625 treden wederom genomen moesten worden om bij de camper te komen (geluk:nu wel naar beneden). Uiteindelijk weer veilig bij de camper aangekomen en hierna een 3-tal zeer mooie stranden bezocht (Island beach/Baudin beach en Browns beach) waar we de nodige aparte schelpen maar hebben meegenomen na een strenge selectie van de bazin. Over alle stranden heerlijk gelopen en veel schelpen gevonden. Hierna moesten we naar Penneshaw om aldaar als eerste te tanken want deze was bijna leeg. Op de laatste paar liters diesel kwamen we aan en vonden gelukkig gelijk de pomp wat een zucht van verlichting gaf (ondanks de duurdere dieselprijs). Na getankt te hebben zij we even doorgereden naar het strand om daar ruim 1, 5 uur door te brengen (lekker bakken dus). Het was nog vroeg dus besloten we om alsnog een wijnproeverij aan te doen (12 km verderop). Hier genoten van enkele lekkere wijntjes (isabelle dan want ik moest rijden) en tevens daar iets gegeten. Ze hadden het handig aangepakt: je kon lekker buiten zitten want het lag boven op een heuvel dus een mooi uitzicht ook nog over de zee. Hierna weer terug naar de haven waar we op de ferry wachten. En wij niet alleen: in totaal 3 grote vrachtwagens volgeladen met schapen die ook mee moesten naast diverse andere auto's en campers. Ook deze vrachtwagens moesten achteruit de ferry oprijden. Daarna stonden ze gezamenlijk naast elkaar en kon je de schapen zien. Per vrachtwagen 4 etages met schapen. Op de grootste vrachtwagen zaten er 600 schapen in; de andere 2 ieder 400 stuks (even gesproken met de chauffeur). De schapen hielden zich wonderwel zeer rustig ondanks de krappe ruimte. De overtocht verliep zeer rustig en na 3 kwartier waren we weer op het vaste land. Gauw een camping opgezocht en nog lekker 2 uur buiten gezeten zonder wind. Daarna kwam de wind opzetten en zijn we in de camper gegaan..... Morgen zien we wel weer; eerst een welverdiende nachtrust.
Al met al was Kangeroo-Island zeer mooi en hebben we veel gezien zowel qua natuur als dieren. In de afgelopen dagen toch nog ruim 700 km afgecrossd.
24-11: nou de welverdiende nachtrust werd ons niet geheel gegund. Was 's-avonds de wind al flink toegenomen in de nacht werd 'ie nog heviger en vielen er diverse regen buien met onweer erbij. En niet zulke zachte klappen ook. Gelukkig lagen we lekker in de camper maar van slapen kwam er niet veel zowelmregsn als het onweer hielden ons regegeld wakker. Pas rond 04.00 uur zwakte het wat af en vielen we alsnog in diepe slaap. Toch rond 07.00 uur wakker en van het slechte weer van afgelopen nacht was niets meer te merken. De wind was weg en zelfs de zon liet zich wat zien. Gauw eruit en ontbeten om rond 08.30 uur te vertrekken met als bestemming De Barossa Valley. Dit ging van Cape Jervis via Normanville/Mypong naar Aldinga over de B23 door de streek Fleurieu Peninsula. Het eerste stuk dwars door de binnenlanden met vele heuvels en dalen. Op deze heuvels zagen we al diverse wijngaarden staan afwisselend met grote graangebieden en veel bossen. Kortom mooi gebied om met een snelheid van gemiddeld 85 km te doorcrossen. Bij Myponga reden we al meer richting de kust om bij Aldinga bijna geheel langs de kust te gaan. Wederom helder blauw water en diverse leuke stranden die we maar niet bezocht hebben want we moesten nog door Adelaide heen en we wisten niet wat ons daar te wachten stond. Vanuit Aldinga moesten we de A-13 pakken (hadden we gisteravond uitgezocht) en deze volledig blijven volgen tot het einde want dan waren we dwars door Adelaide gereden. En.... ik moet zeggen dat ging uitstekend. De wegbewijzering was duidelijk en overzichtelijk. Via de nu wijken, maar vroeger voor-en nasteden, Noarlanga/Blackwood/ Marion/ Glenelg/Grange bereikten we het noordelijke gedeelte van Adelaide alwaar we richting Salisbury/Elizabeth opmoesten via de A-13/A-20. Maar toch hebben we er ruim 1, 5 uur over gedaan om van het zuidelijkste puntje naar het noordelijkste puntje van Adelaide te komen; dit zonder verkeerd te rijden. Nu de A-20 (genaamd de Main North Hwy) gevolgd tot aan Gawler waar we een infornatiecentrum aandeden voor informatie over de Barossa Valley (campings en georganiseerde wijntochten want een wijnproeverij te bezoeken zonder ook maar iets te proeven was voor ons uitgesloten). Na de verkregen info op weg de Barossa Valley in via de B-19 (Baroosa Valley way) richting Lyndoch. En nu was het een en al wijngaarden wat je langs de weg zag. Onderweg diverse foto's gemaakt van deze wijngaarden. Door Lyndoch heen en nu richting Tanunda waar het beeld niet wijzigde. Alleen de bijbehorende panden werden wat groter en mooier en ook zagen we dat veel van deze wijnbouwers ook hun eigen wijnproeverijen hadden die dagelijks voor het publiek open was. In dit gebied kwamen we voor nederlandse wijnmarkt wat bekendere namen tegen zoals: Seppelfieldts wine/Kaesler wines/Penfield wines etc maar toch voor mij wel de meest bekende Jacobs Creek. Maar hier gingen we niet aan om dat we eerst een camping alsmede de wijntour voor morgen geregeld wilden hebben. Het stadje Tanunda zag er zeer vriendelijk en gezellig uit maar we reden door naar het iets verderop gelegen stadje Nuriootpa waar de camping zou liggen. Daar aangekomen viel ons alles vies tegen (zowel stadje als ook de camping) dus gauw weer omgedraaid en terug naar Tarunda waar we al gauw een camping vonden aan de rand van de stad. Ook konden zij voor ons de wijntour regelen voor die dag erop dus dat was vlot afgehandeld. Camper gauw neergezet en even het stadje in. Veel zaken waren niet meer open (maandag en na 16.30 uur) maar uiteindelijk belanden we bij een restaurantje waar je ook wat soorten wijn kon proeven. Onder het genot van een glas wijn hebben we nog bijna een uur buiten in de zon gezeten. Rond 17.00 uur ging ook dit restaurant dicht dus wij terug naar de camping om daar nog even in de zon te hebben gezeten onder het genot van...... een glaasje wijn. Kort daarna kwamen er wolken en werd het frisser dus maar gauw naar binnen in de camper om daar te eten en de rest van de avond door te brengen. Morgen dus de wijntour: dus lekker ons overal laten heenrijden en genieten van de aangeboden wijnen. Voor mij stond een bezoek aan de Jacob Creeksproeverij bovenaan het lijstje; maar even afwachten of deze wens uit zou komen. Dat zien we dus morgen wel.......... zie volgend reisverslag (helaas dan al de laatste).